De chaotische markten, zoals ze die in Nederland alleen nog op Koningsdag te vinden zijn, uitzicht over de flats en het strand aan de middellandse zee en een midwinterduik zonder daarna gelijk aan de erwtensoep of Unox worst te moeten. Wat wil je nog meer als je op je exchange in het koude Zweden zit? Tel-Aviv lijkt een stad die veel te bieden heeft en dat heeft het ook, als je van falafel en zwemmen houdt tenminste. Daar moet bij vermeld worden dat Old-Jaffa, als oude nederzetting binnen de nog geen zeventig jaar jonge stad, een mystieke Arabische sfeer kent. Helaas ben je daar zo doorheen en heeft Tel-Aviv behalve dus dat geweldige uitzicht, een boulevard en een flink aantal musea niet veel te bieden. Gelukkig was de sfeer bij het hostel goed. Wie bedenkt dat nou, een telefooncel met muziek, discolampen en een rookmachine waarin je kunt feesten?
Old Jaffa, één van de oudste steden ter wereld. Jafa betekent mooi
Aangekomen in de frisse avondschemering van Jeruzalem stond ons een relaxt bezoek aan de graftuin te wachten. De kans om het verhaal achter deze plek aan zo’n grote groep te vertellen kon de beheerder van het park niet laten schieten. Met foto’s, de humor van een Amerikaanse leraar en een gezonde portie enthousiasme vertelde hij in Jip-en-Janneketaal over de spirituele waarde van deze bijzondere tuin. Of het onomstreden is dat Christus drie nachten op deze plek heeft gelegen? Met de overtuiging van een op latere leeftijd tot het Christendom bekeerde oud-docent vertelde hij dat de tuin “gezien de verwijzingen uit de Bijbel en de stadsgrenzen van Jeruzalem in de tijd van Christus, een reële locatie van waar het graf geweest kan zijn vormt”. Of niet deze plek, maar de Heilige grafkerk in het centrum van de oude stad de locatie van het werkelijke graf is, dat moesten wij zelf uitmaken. Net zoals het geloof in de Bijbel en in de passie van Christus, we moesten zelf bepalen of we dat geloofden. Niets is minder waar, maar in de lichtelijk dwingende toon dat we vrij waren om ons eigen geloof te bepalen, zat toch wel degelijk de tegenstrijdigheid van dwang verborgen.
Volgens overleveringen zou dit het graf van Christus moeten zijn. Opvallend aan het graf is het Byzantijnse kruis wat er later in geverfd is. Dit is volgens sommigen het bewijs dat dit ergens lang geleden gemarkeerd is door de eerste christenen als een belangrijke plek.
Waar de graftuin een rustige en behoorlijk mystieke plek was, deed de Heilige grafkerk zijn reputatie als bedevaartsoord en toeristische trekpleister eer aan. Nadat we de Via Dolorosa, bekend als de kruisweg, hadden bewandeld, kwamen we in deze gigantische chaotische kerk aan. Met zes verschillende confessies binnen het Christendom onder en op (!) het dak, vormt deze kerk een roezemoes van verschillende geloofsstromingen, midden in een stad die een smeltkroes van verschillende geloofsovertuigingen vormt. Van de problematiek tussen de Palestijnse en de Joodse gemeenschap hebben wij op onze reis overigens weinig gemerkt. Israël controleert Oost-Jeruzalem en ze hebben genoeg politionele en militaire middelen op het moment om die controle te bewaren. De strijd tussen de verschillende stromingen binnen het Christendom uitte zich echter wel en merkwaardig ook. In de façade van de Heilige Grafkerk staat namelijk al ruim 150 jaar een ladder die geplaatst was tijdens werkzaamheden. Deze ladderkan door de voortdurende veto’s die door één van de partijen gegeven wordt, niet verplaatst worden. Tenzij de eisen van die partij ingewilligd worden natuurlijk.
Het uitzicht over Jeruzalem, vanaf de Olijfberg
De beruchte ladder van de Heilige grafkerk
Na de zoveelste falafel werd het tijd om een bezoek te brengen aan de Dode Zee. Hoewel we van te voren uitgebreid waren geïnformeerd waren van alle kanten wel een “wauw, ik drijf!”, of een “kijk, overal zout onder het water” en hier en daar een “bah, je moet het water echt niet in je mond krijgen hoor!” te horen. Na een polonaise in het water was het tijd voor de bekende foto’s waar al drijvende een boekje gelezen werd. Opvallend hieraan was dat twee titels door bijna iedereen binnen de groep werd gelezen, of werd het boekje stiekem steeds doorgegeven voor de foto? Mark had zelfs speciaal zijn bul meegenomen om daarmee een foto met de voetjes in de lucht te kunnen maken. Wie weet wat voor cijfer hij had kunnen halen als hij net zoveel toewijding in zijn studie zelf had gestoken.
Waar sommige mensen op de trap van het Academiegebouw gaan staan
met hun familie, drijven anderen op een zee in een exotisch land
Voor mij riepen verplichtingen in het koude Lund waar ik op exchange was mij terug. Gelukkig heb ik samen met het groepje waarmee we op mijn laatste dag uit eten waren in de hoofdwinkelstraat van Jeruzalem nog het Gras van het Noorderplantsoen kunnen zingen samen met een straatmuzikant, zelfs de Heilige stad gaat niet boven Groningen! De rest van de groep is per bus weer terug naar Tel-Aviv gegaan om daar onder andere het weinig gecensureerde Holocaust museum te bezoeken. Samenvattend kan ik op een interessante, gezellige en mede dankzij de shisha’s en ja, de falafel, op een lekker reisje terug kijken.
Toen Mathijs wat geld in de gitaarkoffer legde vroeg hij “of wij ook een liedje willen zingen?”. Dat lijkt ons inderdaad leuk! Maar wat voor karaoke nummer zou het gaan worden? Daar hoefden wij niet over na te denken, de karaokeversie van het nummer ‘Hallelujah’ stond al klaar op de Youtube-app van de telefoon van de straatmuzikant. Nadat het pleintje bijna helemaal volgestroomd was met mensen vroeg hij of wij daarna ook nog een liedje uit ons hoofd kenden wat wij konden zingen? Dat hoefde hij geen twee keer te vragen! Zo stonden we midden in het Midden-Oosten over het gras te zingen.
