Het was nog maar afgelopen week dat ik lag te genieten van de zon op het strand van San Diego, terwijl Albert de Kalkoen veilig in zijn oventje lag te braden voor het Thanksgiving-maal. Nu zit ik ingepakt in duizend-en-een laagjes achter mijn laptopje te tikken, terwijl ik morgen mijn eerste dag sneeuwvrij krijg, omdat Flagstaff onder een laag ijs en sneeuw ligt. De Verenigde Staten van Amerika – ‘Murica voor vrienden -, hét land van de tegenstellingen.
Studeren in het buitenland. Het was altijd al een droom van me. “Al beland ik in België,” heb ik wel eens gezegd. Niks tegen België, maar ik hoopte stiekem toch wel op iets groters, iets spannenders. “Go big or go home.” Big ging ik zeker, toen ik hoorde dat ik naar Northern Arizona University in – surprise – Arizona kon, nadat ik met bloed, zweet en wat wodka genoeg studiepuntjes bij elkaar had geschraapt. Big word ik ook zeker, gezien de hoeveelheid hamburgers, pizza en bacon die ik naar binnenwerk. Toch is studeren hier zoveel meer dan vet voedsel, kapitalisme in volle glorie, vreemde en dikke mensen, nog vreemdere regels, goedkope wodka uit plastic flessen, en goedkope benzine voor grote jeeps.
Northern Arizona University bevindt zich in metropool Flagstaff. O Flagstaff, het progressieve puntje in het letterlijke en figuurlijke Rode Arizona. Arizona, daar waar het verboden is je ezel in de badkamer te stallen (een regel die zeer binnenkort overtreden wordt)). Flagstaff zelf was vroeger een houthakkersstadje en dat imago hebben ze in hun hart gesloten. Louie Lumberjack is de charmante mascotte voor de universiteit. Hij loopt vaak casual rond op de campus en hakt bij American Football-wedstrijden (GO LUMBERJACKS) regelmatig een stuk hout doormidden. Meteen een dingetje: American Football is vreselijk saai en vaag. Af en toe beukt iemand een ander iemand, en dan springen er opeens vier cheerleaders in de lucht en moet het publiek klappen. De pizza die ze daar verkopen is wel lekker.
Maar goed, jullie zijn vast razend benieuwd hoe het is om te studeren in het buitenland en meer specifiek, in Amerika. Leuk! Oke, iets meer in detail: Superleuk! Colleges zijn anders in de zin dat ik geen hoorcolleges heb en dat je al extra punten haalt door te verschijnen op toetsen en je naam op het blaadje te zetten. Ik woon hier op de campus en heb gelukkig een keukentje, zodat ik af en toe een stronkje broccoli naar binnen kan werken.
Amerikanen zelf zijn bijzondere mensen. Je kunt natuurlijk niet een volk van 300 miljoen generaliseren, maar over het algemeen nemen ze studeren erg serieus. Logisch, want voor hen bestaat er niet zoiets als STUFI en wordt hun collegegeld vaak betaald door henzelf. Aan de andere kant feesten ze er in de weekenden op los. De bizarre alcoholleeftijd van 21 lijkt totaal zinloos als je eens naar een fratparty gaat. Verder zijn Amerikanen vaak heel aardig en vriendelijk, maar niet open. Politiek en religie zijn absoluut verboden onderwerpen. Wat ze wél interessant vinden, zijn internationale studenten. Mijn god, wat worden ze vrolijk als ze horen dat er méér is dan Amsterdam in Nederland of wanneer je ze vertelt dat je echt wiet kunt kopen in een coffeeshop. Ook zijn ze totally in love with my accent, like, it’s totally exotic. Verder willen ze je altijd helpen, met wat dan ook, en doen ze met liefde shotjes met je ☺.
Het niveau is verder vaak wat lager dan in Nederland, waardoor ik genoeg tijd heb om het land te verkennen. En dat is een enorme aanrader. Ik zit in het zuidwesten van de VS, dus met een uurtje ben ik bij de Grand Canyon, en Las Vegas is ongeveer tweeëneenhalf uur hier vandaan. Verder heeft Flagstaff uitzicht op de hoogste berg van Arizona (ja, Saski heeft hem – met gemengde gevoelens – beklommen: mijn vader kan weer trots op mij zijn) en ligt het midden in een indianenreservaat. Auto’s huren kost geen drol hier (serieus, fruit is bijna duurder dan benzine) dus ik heb gelukkig al veel van dit prachtige land kunnen zien.
Goed, oke, ik kan er, als American Studies student, niet helemaal omheen. Er hebben hier, zoals jullie wellicht misschien een klein beetje hebben meegekregen (het is niet alsof de media de mens overspoelden met dit gebeuren), verkiezingen plaatsgevonden. Ik denk dat ongeveer alles over dit circus is gezegd wat had kúnnen worden gezegd – en meer. Het enige wat ik kwijt wil is dat nee, de Mexicaanse Muur staat er nog niet (ik kon gewoon Mexico in en ook weer uit), ja, de wereld bestaat nog wel, ja, het was erg ongemakkelijk op het feestje van de Democraten die avond. En vooruit, ja, de “Congratulations Clinton Cake” smaakte best goed.
Arizona heeft ongeveer alles voor een onvergetelijke tijd in het buitenland: feestjes, reisjes, soms een gezellige ontmoeting met de Arizona (of Utah) State Police, een anti-gunviolence demonstratie hier en daar, en af en toe leer ik ook wat. Ik heb al zo veel gezien en gedaan, en ook deze laatste weken staan er nog grootse dingen en nog grootsere steden op het programma. Helaas moet ik in januari al weer het land uit, hoewel ik ergens niet kan wachten weer classy groene Sourz-shotjes te drinken in de Brouwerij.
