Eind februari was er de European Planning Meeting (EPM) in Leiden. De Europese vergadering waar niet over regels, maar over inhoud wordt gesproken. Het thema was, zoals altijd, actueel: de vluchtelingencrisis. Van donderdag tot en met zondag zouden we met zo’n 350 AEGEE’ers leren en discussiëren over het vluchtelingenprobleem en werken aan de Action Agenda 2016 – 2017. Dat is het Europese equivalent van het beleidsplan.
Vlak na aankomst op donderdagmiddag doken we al regelrecht in de inhoud: er was een Living Library georganiseerd. Er waren een aantal tafels met enkele ‘levende boeken’: vluchtelingen en vrijwilligers. Hier praatte ik met Beverly Jackson, een vrouw van eind vijftig die een maand vrijwilligerswerk gedaan heeft op Lesbos, één van de overvolle Griekse eilanden. Een krachtige vrouw met interessante verhalen. Ze heeft er zelfs een boek over geschreven! De opbrengst ervan gaat allemaal naar de Starfish Foundation, een goed doel op Lesbos. De naam van de organisatie slaat op deze mooie anekdote: er zijn veel zeesterren aangespoeld op het Griekse strand. Een jong meisje staat op het strand de zeesterren terug de zee in te gooien. Er komt een man naar haar toe: “Wat doe je? Je kan toch nooit ze allemaal redden?” Het meisje gooit weer een zeester in het water, “weer één gered!”
Het tweede ‘boek’ waren twee jongens uit Syrië die verbleven in een opvang in Leiden. Ze waren er nu ongeveer een half jaar. Ze waren erg blij dat ze in Nederland waren, maar de opvang was niet goed. Het internet was erg slecht (belangrijk voor communicatie met het thuisfront), het avondeten was altijd een magnetronmaaltijd en ook de verzorging was niet goed. Er was maar één dokter en één psycholoog voor ongeveer 200 man. En een psycholoog konden ze goed gebruiken. Toen ik vroeg hoe lang ze in Turkije waren gebleven, vertelde een van de twee: drie weken. Het duurde zo lang, omdat hij drie keer de boot heeft moeten pakken. Twee keer waren ze gezonken. Hij had kinderen zien verdrinken.
Na deze zware introductie begon de EPM pas echt met de officiële opening en een mooi feestje. Sommigen van ons vertrokken al vroeg (1 uur) weer richting de slaapzaal, want niet veel later (half 7) zouden we alweer worden gewekt! We zouden er wel aan wennen. Het is waar de statutory events (Agora’s & EPM) om bekend staan. De tweede dag begon met een academische introductie in het onderwerp. Er werd het een en ander verteld over de rechten van vluchtelingen en de plichten van EU-lidstaten. In het kort: we houden ons niet aan het Genève-vluchtelingenverdrag en de Dublinverordenig leidt tot veel problemen. Verder kwam er nog een aantal cases voorbij. We mochten stemmen of een meisje van 1 jaar met haar moeder terug moest naar Nieuw-Guinea, een land waar 95% van de vrouwen is besneden, met het risico dat het meisje besneden zou worden. De zaal vond dat ze niet terug hoefde. De Nederlandse staat vond van wel.
Vervolgens was er een paneldiscussie. Hieraan deden twee academici, twee NGO-leden en een vluchteling, Refaat, mee. Ze hadden veel te vertellen over uiteenlopende onderwerpen van de invloed van de media tot de identiteit van Europa. Er waren veel vragen vanuit de zaal. Een aanzienlijk deel was bestemd voor Refaat, de Business-student uit Syrië. Refaat had dan ook veel te vertellen. Hij was in 2009 al vertrokken naar Dubai, omdat hij niet wilde vechten voor het Syrische leger. Er is dan een regeling dat je 5 jaar niet in het land mag zijn en bij terugkomst een som van zo’n €8000,- mag betalen. Maar in Dubai moet je als immigrant het land verlaten als je ontslagen wordt en dat geeft veel onzekerheid. Daarom kwam hij naar Nederland. Hier moest hij voor de tweede keer opnieuw een leven starten. Als hij over een aantal jaar terug naar Syrië zou (moeten) gaan, dan zou dat alweer een nieuwe start zijn, nogal een chaotisch leven dus. Refaat vertelde ook dat hij officieel moslim was, Sunni om precies te zijn. Hij geloofde niet in een God, maar in Syrië erf je je godsdienst. Hij kreeg dus een religie bestempeld door de overheid en dan ook nog eens de religie die wordt veracht door de regering.
De rest van de vrijdag waren er nog workshops, was er een debat en keken we naar de documentaire Outlawed, met als onderwerp de gestrande vluchtelingen die geen verblijfsvergunning krijgen, maar ook niet terug kunnen. Je kent ze wellicht van We Are Here en het bed-bad-brood-verhaal. Ook deze avond was er weer een feestje: de vrouwen trokken dus hun stoerste kleren aan en de mannen gingen nog even lekker make-uppen. De foto heb je vast gezien: Tante Aad, 5-jarig meisje Siebelientje (met tieten) en awkward Ricky die al wel een groeispurt heeft gehad, maar nog geen borsten heeft.
Zaterdag stonden we weer vroeg op en terwijl sommigen nog met eyeliner rondliepen, was er weer een serieuze paneldiscussie. Ditmaal iemand van Issues Without Borders, een onderzoeksinstituut van asielprocedures in de EU, iemand van Justice and Peace Nederland en twee personen van de Kiron University, een opleidingsinstituut voor vluchtelingen. Vooral Kiron University kreeg veel vragen vanuit de zaal. Het is een groots initiatief. Het idee is als volgt: vluchtelingen kunnen gedurende twee jaar allerlei online cursussen volgen (MOOC’s) en kunnen hun laatste jaar van de bachelor in een aangesloten universiteit afronden. Er worden contracten gesloten met universiteiten in Europa en Amerika, om de eerste twee jaren goed te keuren en de vluchtelingen onderwijs aan te bieden dat ze achteraf pas betalen. Momenteel volgen er 1.500 vluchtelingen cursussen bij Kiron University en zitten ze in hun eerste jaar.
Het tweede deel van de EPM bestond uit planning workshops. Hier gingen we praten over Europa en AEGEE en de vier Focus Area’s van AEGEE: Spreading Europtimism, Youth Employment, Youth Mobility en Civic Education. Ik had me aangesloten bij Spreading Europtimism, een lekker vaag onderwerp dacht ik. Ik had dan ook niet veel verwacht van het schrijven aan een beleidsplan met 300 man. Het was echter best interessant! Er werden inhoudelijke discussies gevoerd en het was leuk om te zien hoe de working groups (in ons geval een project team waar Marijn in zit) het proces controleerden. Er werd veel gehamerd op dat de doelen SMART (Specifiek, Meetbaar, etc.) waren.
Ik was nooit eerder naar een EPM geweest. Ik was positief verrast. De inhoud was interessant en goed samengesteld. Het plannen was niet saai en vrij concreet. Ik kan iedereen aanraden om ook eens een EPM te bezoeken, ook als die niet in Nederland is!
Wil je het programma nog terugzien? Klik dan hier.
