Wat een pech, voor mijn studie moest ik een halfjaar weg. Als een échte AEGEE’er zocht ik het avontuur op en koos ik voor een bestemming die de meeste studenten links laten liggen (letterlijk, kijk maar op de landkaart): Perú. In Augustus begon mijn grote avontuur. Nou moet ik eerlijk zeggen, een halfjaar weg uit het mooie Groningen, dat leek in het begin wel erg lang en stiekem ook een beetje eng. Maar terugkijkend kan ik zeggen dat het halfjaar is voorbij gevlogen en, nu ik hier in mijn oude, vertrouwde kamertje dit stukje voor de Gronoloog aan het schrijven ben, besef ik me weer hoe snel die leuke tijd voorbijgevlogen is. Hoe vat je nou een fantastisch halfjaar samen in de door de Redactie opgelegde limiet van woorden? Om dit te bedenken heb ik inmiddels al enkele weken bedenktijd genomen, maar van uitstel mag geen afstel komen, dus bij dezen!
Ik heb grote verschillen ervaren. Zo’n beetje alles gaat in Peru anders dan in Nederland en dat was in het begin wel wennen, maar door de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen daar voelde ik me er al snel thuis. Misschien waren ze zelfs soms iets té vriendelijk, want met name de mannen wilden alles wel doen voor een blond meisje uit Nederland. Het toppunt (of dieptepunt, het is maar hoe je het bekijkt) was de taxi die ik op mijn allerlaatste dag daar naar het vliegveld nam. Die jonge chauffeur vond mij zo leuk dat hij maar meteen zijn mobiele nummer gaf en eigenlijk geen geld wilde aannemen… Hoewel deze mannelijke aandacht ervoor zorgde dat ik nauwelijks normaal over straat kon en bijna altijd en overal werd aangesproken, heb ik het af en toe ook genadeloos in mijn voordeel kunnen gebruiken. Clubs binnenkomen was geen probleem, en de weg vinden vaak ook niet. Als je geluk had liepen ze nog helemaal met je mee ook!
Mijn hele Europese uiterlijk was af en toe nog wel lastig, omdat ik toch altijd als gringa gezien werd. Normale prijzen werden nooit gerekend omdat ze ervan uit gingen dat ik de standaard tarieven toch niet kende. Maar niet alleen voor oplichting moest ik oppassen. Volgens mijn Peruaanse vrienden moest ik ook oppassen voor berovingen en verkrachtingen. Het blijft natuurlijk wel Zuid Amerika, en het beeld dat daarvan bekend is is wat betreft veiligheid niet altijd even positief. Maar het is me in Lima enorm meegevallen. Geen seconde heb ik me er onveilig gevoeld!
Natuurlijk moest ik in Peru ook gewoon naar school. Omdat alles anders was daar, was het onderwijssysteem dit ook. Zo was de universiteit open van maandag tot en met zaterdag, van 7.00 uur tot 22.00 uur. Er worden alleen werkcolleges gegeven (en ja die zijn verplicht). Hoorcolleges met groepen van honderden studenten kennen ze daar niet. Hierdoor is het allemaal veel persoonlijker, en voelt het bijna weer als de middelbare school. Ik vond het wel prettig dat de docenten je echt kenden. Wat ook anders was, was dat er bewakers voor het hek van de campus staan en je je universiteitspasje moet laten zien als je naar binnen wil. Zo kunnen alleen studenten die ook echt aan die universiteit studeren naar binnen. Trust nobody, dat is iets wat ik wel heb geleerd van de Peruanen!
Als echte Erasmusstudent kon ik vrij mijn vakken kiezen en dit resulteerde in een driedaagse schoolweek van maandag tot en met woensdag. Ook het niveau van mijn vakken lag lekker laag, waardoor ik niet veel hoefde te studeren. Veel vrije tijd had zo zijn voordelen. Zo heb ik veel clubs van binnen kunnen zien en had ik ook nog tijd om te reizen tijdens het semester. Peru is een prachtig land. Jungle, woestijn, kust, het hoogste meer ter wereld, bergen, Peru heeft het allemaal. In elk gebied is weer een hele specifieke cultuur en het was geweldig om elk gebied een beetje te mogen ontdekken.
Hoewel Lima een behoorlijk moderne stad was (met natuurlijk ook iets minder ontwikkelde en iets gevaarlijkere delen), is de rest van Peru dit niet. De ongelijkheid is onmenselijk groot waarbij je in de bergen wel 100 jaar terug in de tijd reist en ziet dat mensen hun was doen op keien in de rivier en het land omploegen met een os. Wat je in zulke gebieden leert is dat wij hier in Nederland best wel verwend zijn, dat toiletpapier (of een wc überhaupt) en een warme douche een luxe zijn, en dat stromend water eigenlijk ook nog best bijzonder is. Ja, dan leer je wel waarderen wat in Nederland allemaal zo vanzelfsprekend lijkt.
Leren waarderen wat je hebt, heb ik ook geleerd bij mijn vrijwilligerswerk dat ik met de organisatie Bridges heb uitgevoerd. Een beetje promotie voor Bridges, dat geweldig werk verricht: ze zijn een non-profit organisatie die als doel heeft om bruggen te slaan tussen groepen mensen. Dit doen ze zowel economisch als sociaal. Elke zaterdag ging er een groep jongeren uit Lima naar de sloppenwijk van de stad. In deze sloppenwijk leven de mensen nog wel boven de armoedegrens van de VN, maar geloof mij, er kan echt nog veel verbeterd worden daar. En dus werden er constructiewerkzaamheden verricht en was er ondertussen ook tijd om de bewoners te leren kennen. Hoewel deze mensen niet veel hebben, waren ze enorm gastvrij en bijzonder genoeg leken ze heel gelukkig.
En zo kan ik nog wel oneindig doorvertellen over alle dingen die ik heb beleefd, alles wat ik heb geleerd, en alle verschillen die ik heb ontdekt tussen Peru en Nederland. Als je meer wil lezen, kijk dan even op mijn blog: www.volgmijnreis.nl/profiel/karen.
Hasta pronto!
