Nou daar stonden we dan een uur in de vroege ochtend, Jeanine en ik. Ondanks onze geweldige voorbereiding (de dag van tevoren over WhatsApp), wilde niemand ons meenemen. Ons prachtige liftbordje werd straal genegeerd door alle auto’s en als iemand er al naar keek zat zijn auto vol met kinderen, Syrische vluchtelingen of hun hele huisraad waardoor wij er niet bij pasten. De wanhoop nabij restten ons nog twee opties: opgeven of door Friesland liften in plaats van over Zwolle. Mijn voorkeur ging natuurlijk uit voor opgeven, maar Jeanine bleef vasthouden aan het idee van een route wijziging. Dus we schreven ook nog “Drachten” op ons prachtige, moderne Whiteboard®. Meteen was het raak! Een man die het idee had dat hij stoerste ooit deed bracht ons naar Drachten. Eenmaal in Drachten sloeg de paniek toe, na anderhalve minuut hadden we nog geen lift. “We komen hier nooit meer weg” concludeerde Jeanine na 3 minuten stilstand en 4 stress kitkats. “Geef mij maar een touw” antwoordde ik. Voor we ons zelfmoordpact in werking konden zetten, kregen we een lift aangeboden naar Lelystad. Het stel garandeerde ons dat hun (schoon)broer, die we zouden ontmoeten bij de Mac van Lelystad (stay classy), ons vanaf daar wel door de rest van Flevoland kon slepen. Dit bleek zo te zijn en in ruil voor een paar levensvragen (“Wat drijft je? Waarom ben je op de wereld? Denk je dat je de wereld zou kunnen veranderen?”) reed hij zelfs om en toen stonden we al vlak voor Utrecht. “We komen hier nooit meer weg!” zei Jeanine na 4 minuten en een halve zak stress kitkats. “Geef mij maar een touw!” antwoordde ik. Maar wederom werden we gered van een zekere dood door een Mini Cooper die ons wel even over Utrecht heen wilde tillen dus vouwden wij ons op en klommen aan boord. Om onderweg niet mijn studieboeken open te hoeven slaan, besloot ik met mooie ingekleurde letters onze volgende bestemming op te schrijven (voor meer tips om niet te studeren verwijs ik je door naar Saskia’s stuk): Breda/Antwerpen. Dit bleek een goede strategie: na 2 minuten mochten we al mee met een lieve Belgische knuffelmarokkaan in zijn mooie busje waar je met zijn drieën op de voorbank kon (knus). Hij bracht ons naar Antwerpen, waar we erachter kwamen dat we Nikki en Marc hadden ingehaald. Na een stressvolle twintig minuten wachten, waarin we al voorzichtig zochten naar de prijs van touw en de zak KitKats volledig soldaat werd gemaakt, vonden we met zijn vieren een lift naar Courtrai, vlak voor Lille en nog net in België. Daar kwamen we het immer enthousiaste team van Douwe en Jitske tegen. Tijdens deze gezellige reünie kwamen de verschillende lifttechnieken aan bod. Waar Marc een beetje paniekerig rondjes liep en soms vroeg aan iemand of hij mee mocht reizen en Nikki daar een beetje achteraan hobbelde, ging Douwe voor een agressievere strategie: mensen zo snel mogelijk vragen als ze geparkeerd waren of ze nu al uit de auto waren of niet. Jeanine en ik kozen voor een bedaardere strategie: een beetje rondkijken en bediscussiëren of we ons Whiteboard® wel mooi genoeg hadden beklad. Dit bleek wederom de beste strategie, want wij zagen als enige de Nederlandse auto aankomen die bereid bleek om ons mee naar Parijs te brengen. Zo kwamen we ondanks alle obstakels toch als derde aan in Parijs.
Eenmaal in Parijs nam de immer attente LiftCie ons mee uit eten na ons eerst het pittoreske hostel te hebben laten zien. We aten bij een man die even veel verstand van Engels had als zijn hoeveelheid tanden (weinig). Het eten smaakte er niet minder om en terug in het hostel genoten we van enkele verfrissingen terwijl we de rest van de lifters binnen zagen druppelen.
Nadat iedereen gegeten had en opgefrist was, togen wij ons richting een kroeg. Daar ontmoetten we AEGEE-Paris én onze AEGEE-Groninger in exile Eelke! In die kroeg genoten we van nog meer verfrissingen (van 7 euro!!!!!!!!) en maakten wij kennis met AEGEE-Paris, die grotendeels niet eens uit Frankrijk kwamen, laat staan Parijs. Toen we naar de volgende kroeg gingen was iedereen al moe en bij het zien van de prijslijst besloten we terug naar het hostel te gaan. Na een korte wandeling en busrit kropen wij moe maar voldaan ons bedje in.
De volgende dag stond een gek stukje vermaak op het programma: de rondleiding door de stad van AEGEE-Paris. Ze waren in grote getale gekomen en gaven ons een mooie rondleiding door hun stad: van Bastille langs de Seine naar Centre Pompidou. Daar namen wij afscheid van ze en gingen via het Louvre naar de Eiffeltoren. Daaronder had de LiftCie, de minsten niet, een heerlijke picknick voor ons gearrangeerd in het zonnetje. Toen we met volle buikjes verder gingen, staken we de Seine over om naar Trocadero te gaan. Vanaf hier is het mooiste uitzicht op de Eiffeltoren en alle commissies, vrienden en stelletjes gingen dan ook massaal op de foto. Toen we hier waren geweest bezochten we de misschien wel bekendste winkelstraat ter wereld: L ’Avenue des Champs-Élysées. Vanaf hier heb je perfect zicht op de Arc de Triomphe aan de ene kant en het financiële centrum La Defense aan de andere kant. Na de eerste van die twee te hebben bezocht, trokken we allen met de metro naar de Sacre-Coeur en Montmartre. Hier hadden we allen vrije tijd die ik persoonlijk heb doorgebracht met rondkijken, koffie drinken en AEGEE-stickers op onwaarschijnlijke plekken plakken. Toen we weer bijeenkwamen, bleek dat de LiftCie weer eens goed voor ons zorgde: zij hadden een goedkope pizzeria kunnen regelen en de eerste pizza was op hun kosten! Na deze verwennerij ging het grootste gedeelte van de groep nog even wat drinken aan de Seine. Jeanine, ik en enkele anderen besloten te gaan slapen omdat wij ook de terugweg gingen liften.
De volgende ochtend vertrokken wij al vroeg uit het hostel, de rest had nog een halve dag maar wij moesten afscheid nemen. Vol goede moed gingen wij naar een populaire liftplek in Parijs-Noord. Na 5 minuten vroegen Jeanine en ik ons af waarom we hemelsnaam ook al weer terug wilden liften (omdat we geen geld hadden voor de bus #studentlife). Na een fase van wilde paniek vonden we een lift die ons op de Boulevard Péripherique afzette (soort van de ringweg maar dan zonder het Gasunie gebouw). Vanaf daar hadden we een directe lift naar Utrecht, waarna met beduidend minder stress, chocola en zelfmoordpacten het hele eind naar Groningen terug konden liften en eerder terug waren dan de LiftCie en de andere busgangers.
Cover: Paris door Moyan Brenn, Some rights reserved
