De verzengende hitte als ik uit mijn vliegtuig stap is overweldigend, maar tovert een lach op mijn gezicht. “Eindelijk vakantie” verzucht ik tegen mijzelf. Na maandenlang in de UB te hebben gezwoegd voor (her)tentamens voelt het op dit moment pas écht als vakantie. Natuurlijk: picknicken in het Noorderplantsoen is ook hartstikke leuk, maar weinig geeft mij zo’n waar “vakantiegevoel” als vanuit een regenachtig Nederland uitstappen in de (Italiaanse) hitte. Even een andere taal -een met veel bijbehorende handgebaren- , andere mensen en vooral een ander klimaat: heerlijk!
Ik ben op weg naar het event ‘Unity in Diversity’ in Cagliari. Elke avond staat er een feestje op de planning en ook overdag is volgepland met sessies over democratie, een boottocht en een trekking.
De eerste avond is er een beach party en rond 2 uur ’s nachts duik ik dan ook het water in, wat verassend warm maar ook heerlijk verfrissend (lees: ontnuchterend) is.
De volgende dag staan een aantal sessies in de planning over democratie in Europa. Slechts luisteren is het niet – tot spijt van sommigen- want er worden ook regelmatig interactieve spelletjes doorheen gegooid. De beach party lijkt er echter flink in te hebben gehakt, want meteen tijdens de eerste pauze wordt elk leeg plekje benut om een dutje te doen: stoelen, verhogingen en zelfs de vloer wordt niet gespaard. Dit beperkt zich echter niet alleen tot de pauze, ook tijdens de sessies doen sommigen veelbetekenend een zonnebril op (en hun ogen vervolgens dicht): het signaal dat je “even niet gestoord wilt worden”.
Wat mij opvalt is dat de meerderheid van de deelnemers zo vloeiend Engels spreekt, terwijl mijn Engels zo nu en dan lastig verstaanbaar lijkt, wat zorgt voor de nodige miscommunicatie. Vooral met een Oostenrijkse deelnemer is het zeer bijzonder als we slechts een paar zinnen van elkaar begrijpen, wat tot nogal aparte gesprekken leidt. Mijn uitspraak van ‘friends’ lijkt blijkbaar op ‘France’, ‘bus’ op ‘purse’ en een gesprek over Thailand (‘toilet?’) zorgt ook voor een vreemd misverstand. Een ander voorbeeld:
Ik: ‘Yes, Chinese people usually take a lot of pictures’ hij: ‘huh, Chinese people usually bring you pumpkins? But why?’.
De tweede dag staat in het teken van relaxen op een boot. In combinatie met een “massage line”, een onderwatercamera en heerlijk eten komt van genieten en relaxen genoeg terecht! Het zeewater was trouwens perfect turquoise blauw en helder, waardoor de aanwezige duikbrillen en snorkels gretig aftrek vonden. Zo nu en dan wordt er ‘jellyfish!!’ gezegd, waarna iedereen in het begin gillend wegzwom. Nadat een aantal lolbroeken steeds vaker vals alarm gaf, nam niemand het kwalalarm nog erg serieus. ‘Jellyfish, haha. No, but seriously, I see one.’
Een pubcrawl stond ook op het programma en deze startte met het verplicht opdrinken van een frisdrank fles gevuld met wijn. Een seconde nadat iemand van ons groepje de fles in handen had begon hij al met drinken, echter na luid boe geroep van de andere groepjes bleek dat het officiële startsein nog niet gegeven was. ‘When I have alcohol in my hands, I just have to drink it’ verontschuldigde onze Finse groepsgenoot zich later. Ondanks onze “valse start” eindigden we als laatste met deze eerste proef maar hé: wij genoten er in ieder geval écht van! De pub crawl bestond onder andere uit het laten vertalen van foute Italiaanse zinnen door mensen op straat (tot wij doorhadden dat onze Italiaanse groepsgenoot dit net zo goed kon doen), het leren van de Sardinische volksdans en het verzamelen van zoveel mogelijk mensen voor een standbeeld (wij hadden 24!). Maar de echte gedachte achter de pubcrawl was zo snel mogelijk (gratis) dronken worden: in elke bar moesten namelijk verschillende alcoholische shotjes genuttigd worden.
De laatste dag stond er een trekking op het programma. Heel tof, alleen jammer dat het 3 uur s’ middags was en het kwik ruim boven de 30 graden uitsteeg. Jeanine en ik – beiden niet echte zonaanbidders- sloegen een handdoek om ons hoofd en om onze schouders, zo leken we net op twee leden van een (nog niet ontdekte) Hollandse bedoeïenstam. Het uitzicht boven op de berg was echt prachtig en ondanks dat ik er niet op mijn allerbest uitzag was het landschap te mooi om niet te poseren voor wat ‘doe alsof je nonchalant de verte instaart’ foto’s.
Het event werd afgesloten met een pool party en dit was even tof als het klinkt. Een duik in het zwembad terwijl de muziek uit de boxen knalt was een perfecte afsluiting! Elke deelnemer leerde trouwens, naast veel over democratie, ook hoe je je moet verontschuldigen in het Spaans: ‘El Perdon’ van Enrique Iglesias werd overal ontelbaar vaak gedraaid. In de douchecabine (een moment wanneer ik vrij zeker ben dat er niemand anders in de badkamer is) waan ik mij even een vrouwelijke Enrique Iglesias en zing ik uit volle borst dit nummer. ‘Wow, jouw Spaans is echt perfect als je zingt!’ wordt er echter opeens enthousiast en lichtelijk verbaasd naar mij geroepen door een Spaans meisje. De verbazing is te verklaren door het feit dat ik een verwoede poging met haar had gedaan om Spaans te spreken, waarbij wij verdacht snel weer op Engels over moesten gaan. Lichtelijk beschaamd dat iemand heeft meegenoten van mijn privéconcert maar ook een beetje trots roep ik ‘krasjaaas!’.
Het hele event was erg goed georganiseerd: was er een bepaalde vertrektijd afgesproken, dan kon je ervan uitgaan dat we inderdaad op dat moment zouden vertrekken. ‘Italian time?’ werd in het begin veel gevraagd als de organizers een bepaalde tijd gaven om te verzamelen, ‘German time!’ werd er dan streng geantwoord. De deelnemers waren allemaal erg gezellig, de activiteiten waren leuk en het eiland is prachtig: een echte minivakantie die ik iedereen kan aanraden!
Wil je ook eens op zo’n tof Europees evenement? Kijk dan eens naar de Europese Agenda.
