Mij nekharen gaan overeind staan en mijn tenen krullen zich zo ver om dat ik beter kan gaan kruipen. Daarnaast doe ik mijn best geen braakgeluiden te maken. Zulke simpele vragen, zulke onduidelijke antwoorden. Waar Whatsapp de communicatie moet vergemakkelijken, worstel ik dagelijks met het encoderen van de korte tekstberichtjes.
Ik snap wel waarom emoticons in het leven zijn geroepen. Voor personen zoals ik, die een allergie voor bellen hebben, is Whatsapp een uitkomst. Maar een geschreven berichtje komt al snel bot of ongeïnteresseerd over. Een emoticon van ‘een duimpje omhoog’, ‘twee can-can danseressen’ of ‘een confetti-kanon’ kan dan toch je goedkeuring en enthousiasme overbrengen. Ook de botsende bierglazen, de spierbundel, de tandjes, de tranen met tuiten, het kuikentje uit het ei en de biddende handjes staan in mijn lijst met meest gebruikte emoticons. Ik gebruik deze vooral om duidelijk te maken in wat voor context mijn berichtje geplaatst kan worden en in wat voor stemming ik ben. Typ ik in hoofdletters, zonder emoticons en leestekens? Dan heb je het écht verpest en kan je maar beter in de vriezer gaan zitten en hopen dat ik voorlopig geen diepvrieserwten nodig heb.
Emoticons vormen een leuk tijdverdrijf in verloren uurtjes. Al eens geprobeerd de dieren te sorteren op habitat? Dus eerst alle boerderijdieren versturen en dan in het volgend bericht alle dieren die je tegen kan komen op safari? Ook is het leuk eens een keer een kijkje te nemen in het laatste tabblad. Heb je hier ooit ook maar één emoticon van gebruikt? *ruimte voor een realisatiemomentje* En is het je ooit opgevallen dat er wel een stuk of tien verschillende treinen te vinden zijn, maar slechts één fiets? Niet echt Nederland-proof (al werd dat ook al duidelijk door het ontbreken van de Nederlandse vlag in sommige Whatsapp versies). Er zijn wat emoticons in de uitgebreide collectie ondergesneeuwd door de favorieten, maar deze underdogs zijn zeker de moeite waard een keer te bekijken. Denk hier aan: de chocoladereep (als je een gebroken hart hebt), de snowboarder (als je probleemloos door een tentamen gegleden bent), de vishengel met bungelende vis (als de stress je teveel wordt en je wilt laten weten dat je bijna stikt), de schildpad (omdat het kan) en het pijltje met ‘back’ eronder: wanneer je de ongepaste emoticon in je vorige zin het liefst wilt terugdraaien.
Hoewel ik zelf fervent gebruiker ben van het assortiment emoticons, ben ik vaak gefrustreerd of afgeleid door het gebruik van de plaatjes door anderen. De geloofwaardigheid van een persoon kan zo in duigen vallen door verkeerd smiley-gebruik. Neem bijvoorbeeld een conversatie met je toekomstige werkgever. Je bent samen in gesprek om een datum af te spreken voor je sollicitatie en alles gaat voorspoedig: je agenda ligt voor je neus en jullie hebben een oog op maandag 6 Juli. “Komt 10 uur u uit?”, vraag jij. “Dan heb ik een andere afspraak *pervert face* (je weet wel: die met die pooier grimas),” antwoordt je toekomstige baas. Wat nu? Wil je überhaupt wel werken voor een baas die nog voor de eerste ontmoeting al laat doorschemeren dat hij of zij een dubbele agenda / geheime of spannende afspraken heeft tijdens werktijd?
Wat ik ook vervelend vind, zijn mensen die meer emoticons dan letters gebruiken. Deze mensen plaatsen de emoticons te pas en te onpas op verschillende plekken in de zin; dus niet alleen aan het einde. Vooral in het huisvrouwensegment komt dit voor. De hartjes, wijnglazen, bloospoppetjes, engeltjes en verliefde stelletjes vliegen je om de oren. Als je niet oppast, werkt dit conditionerend en antwoord je voor dat je het weet automatisch in roze getinte emoticons.
De grootste boosdoener, naar mijn mening, is de knipoog. Story of my life: ik vraag wat; mijn gesprekspartner antwoordt en net wanneer ik het antwoord snap komt die vervloekte knipoog-smiley om de hoek kijken om de eens zo duidelijke betekenis flink in twijfel te trekken. Vooral erg zijn de knipogen die gebruikt worden in reacties op facebookfoto’s. Iedereen heeft wel zo’n verre oom die reageert op je strandfoto met: “Wat ben je toch groot geworden;)”. Voel je de rilling al over je rug trekken? Daarnaast is de knipoog zo’n beetje de populairste ‘conversation killer’ die ik ken. Wanneer de gespreksstof op is en een sprankje mensheid in jou het te bruut vindt om het gesprek af te ronden met een simpele punt, dan kwak je nog een knipoog-emoticon het gesprek in. Het is een beetje denigrerend zelfs: leuk, dat verhaal van je, maar nu beslis ik dat het genoeg is geweest en dat het gesprek per direct moet stoppen. Wanneer iemand het onding het gesprek in slingert, voelt het soms alsof alles wat ik daarvoor toevertrouwde aan mijn gesprekspartner ongewenst was en dat deze partner uit beleefdheid het gesprek heeft uitgezeten.
Emoticons kunnen dus leuk zijn, maar veroorzaken vaker dan me lief is kortsluiting in mijn bovenkamer. De oplossing? Stiekem hoop ik op een warmtesensor op mijn telefoon, die mijn stemming aanvoelt en dit overbrengt aan mijn gesprekspartner. Nadeel is wel dat bluffen een stuk moeilijker wordt. En anders kunnen we altijd nog terug naar het menselijk contact, toch? 😉
