Een AEGEE’er is altijd op reis en heeft dus geen tijd voor een huisdier. Klopt dat wel? Anna en Saskia bewijzen het tegendeel. Maak kennis met Molly, Waldo en Ghandi.
Anna
Anna is de trotse eigenaar van Molly (bruin) en Waldo (grijs), twee baardkonijnen. Molly heet zo omdat ze zo wollig is, waardoor je haar Molly de Wollie kan noemen. Waldo heeft zijn naam te danken aan zijn voorkeur voor verstoppen: “Waar is Waldo?”. Anna is altijd een baas geweest, maar sinds 2,5 jaar specifiek konijnenbaas. Vroeger waren de cavia’s bij haar ouders haar beste vrienden. Of dit een goed teken is mogen jullie zelf bedenken. Ook stond er een geitje in de Heeswijkse achtertuin: Bambi. Deze ietwat inspiratieloze benaming probeerde Anna goed te maken door haar tekkeltje Dikkie te noemen.
Waarom huisdieren? Konijnen zijn over het algemeen lief en fluffy, dus je kunt altijd met ze knuffelen en tegen ze praten. Daarnaast luisteren ze altijd en veroordelen ze je nooit. Uiteindelijk was de schattigheidsfactor doorslaggevend in de jacht op een huisdier. Molly en Waldo hebben het geluk dat zij verblijven in een riante villa-kooi in een dito riant villa-appartement. De kooi staat op een tafel zodat ze op ooghoogte zijn met Anna en André (die schijnbaar altijd op hun knieën door de kamer kruipen). Molly en Waldo mogen regelmatig uit hun villa om te hupselen op de grond. Dit biedt mogelijkheden voor goede gesprekken tussen André en de kaninchen: zij zijn namelijk beste vrienden, heb ik uit betrouwbare bronnen vernomen.
Waldo is een professionele bokser en de keukenrol is hierbij zijn favoriete tegenstander. Molly is ook sportief en springt met regelmaat op het hoofd van de dichtstbijzijnde persoon (waar amusement tijdens commissievergaderingen!). Maar net als mensen presteren Molly en Waldo niet op een lege maag. Hun trucjes gaan extra goed als ze lekker eten krijgen. Wat staat er dan op het droommenu van Molly en Waldo? Worteltjes natuurlijk: en dan het liefst het groen van een bospeen. Mochten de wortels door omstandigheden niet voorhanden zijn, dan zijn de konijnen ook content met een stuk oud brood. Huisdieren zijn best verantwoord dus: voedsel gaat nooit verloren!
Een AEGEE’er is natuurlijk altijd op zoek naar avontuur. Het komt dus weleens voor dat Anna een weekend van huis is om te schaken met opa’s, aerobics te doen of een spelletje bridge te spelen. Wat doet Anna met haar huisdieren als ze zo’n turbulent weekend op de planning heeft staan? Meestal mogen Molly en Waldo dan naar het Brabantse paradijs waar Anna’s moeder de konijnenkindjes met open armen ontvangt.
Er zijn weinig tot geen nadelen aan het hebben van konijnen. Eén blik van die pluizenbolletjes is nodig om je dag goed te maken, stelt Anna. Is de dag toch wat minder? Dan kunnen ze je dus heel goed troosten. Is er dan niets stoms aan Molly en Waldo? NEE! Ze hoeven bijvoorbeeld nooit naar de dierenarts, omdat ze zijn ingeënt en daarnaast nooit in contact komen met andere beesten dan André. Daarnaast vallen de onderhoudskosten ook wel mee. Brokken kosten af en toe een ribje, maar hooi en zaagsel zijn niet zo duur. Als Anna terug in de tijd zou kunnen, zou ze zonder twijfel weer Molly en Waldo mee naar huis nemen. Niets kan tippen aan die beestjes. Mocht er dan nog een huisdier bij moeten, dan zou ze graag een kat willen: Mossel genaamd.
Gaat er dan nooit iets mis? Anna ziet zichzelf als een goede konijnenverzorgster. In haar vorige huis zaten de konijntjes buiten op het balkon en in de winter was hun waterfles dan wel eens bevroren. Maar toen was daar de techniek en loste een thermoverpakking het probleem op.
Ten slotte wil Anna jullie nog even op het hart drukken dat het belangrijk is veel met je huisdier te praten, want ze luisteren altijd en vinden alles leuk. Als je je gaat schamen voor de rare dingen die je tegen je beestje zegt, weet je dat je op de goede weg zit. Huisdieren zijn awesome!
Saskia
Er is nog een dierenvriend actief in de AEGEE-kringen: Saskia. Zij stelt: “I did not choose the Ghandi-life, the Ghandi-life chose me”.
“Ik ben recentelijk verhuisd. Dit was natuurlijk iets positiefs geweest, als ik niet afscheid had moeten nemen van mijn mortal enemy/enige liefde in mijn leven: huiskat Gandhi. Gandhi, vernoemd naar de welbekende vrijheidsstrijder, is een zwarte kat die ooit als kitten is meegenomen door een huisgenoot uit België. De naam is gegeven in de hoop dat hij net zo weinig zou eten als zijn menselijke naamgenoot, want dat is goedkoop. Niets is natuurlijk minder waar, want Gandhi eet alles wat los en vast zit (behalve zijn gevangen muizen).
Gandhi en ik waren sinds september in een ingewikkelde relatie verwikkeld, toen ik infiltreerde in zijn huis. Eerder had ik al wel ervaringen gehad met huisdieren, helaas waren deze in bijna alle gevallen onsuccesvol. Zo zijn mijn vissen op een koude februarinacht doodgevroren bij het raam en is een van mijn parkieten om onbekende redenen plots van zijn stokje gevallen. Gandhi was dus een hele nieuwe uitdaging en omdat hij niet van mij was, hoopte ik dat Gandhi wat levendiger zou blijven. En omdat hij dus niet van mij was, kon het niet door de beugel te vergeten hem eten te geven of zijn kattenbak maanden niet schoon te maken.
Gandhi is als kat te beschrijven als een verwend kutkatje. Zodra deze puberkat zijn zin niet kreeg, stond hij de hele nacht te miauwen bij je bed en deed hij een dutje op je hoofd, zijn favoriete plek, terwijl jij sliep. Als hij wél zijn zin kreeg, stond hij trouwens ook de hele nacht te miauwen bij je bed of deed hij een dutje op je hoofd. Gelukkig kon hij wel trucjes: panty’s kapot maken bijvoorbeeld. Ook kon hij goed muizen vangen, die hij vervolgens het liefst half dood voor iemands kamerdeur legde. Verder kon Gandhi als de beste op mijn hoogslaper komen, maar had hij moeite om er weer van af te gaan.
Toch houdt de grootste kattenhater nog van Gandhi. Zodra hij je kamerdeur open beukt en onschuldig miauwt, kun je niks anders dan hem op je schoot nemen en aaien. Omdat ik tien huisgenoten had, was er altijd wel iemand om Gandhi de nodige liefde te geven.
Sommige katten hebben genoeg aan eten en af en toe een aai over zijn of haar bol. Gandhi niet, die snakt naar gezelligheid en jouw bed. Dus als je nu denkt: ik wil ook een kat! Denk dan nog eens… Wél voordelig is dat Gandhi van jongs af aan het meest skere voedsel heeft leren eten, waardoor hij nu totaal niet kieskeurig is. En omdat iedereen in mijn vorige huis oké was met het hebben van een kat, kon hij overal komen. Geen gebrek aan bewegingsruimte voor Ghandi dus!
Vroeger wilde ik later een boerderij vol met dieren. Nu wil ik later denk ik een goudvis, die ik Woodrow ga noemen. Of een hangbuikzwijntje (echt het kan!)?
Gandhi heeft mij de beide kanten van dierenliefde laten zien. Enerzijds is het heel rustig om nu thuis te kunnen ontbijten zonder dat er een kat op je bord/schouder/hoofd wil zitten, anderzijds was het toch even slikken toen ik de deur van mijn vorige huis voor de laatste keer dicht deed. Gelukkig kan ik altijd op visite komen!”
