Er zijn twee soorten reizigers. Zij die reizen voor het reizen, en zij die reizen om elders aan te kunnen komen. Voor mij geldt het eerste. Geef mij een zeilboot of een motor, zet mij in een vliegtuig of trein en ik word al vrolijk. Geen huis, geen vertrouwde omgeving, geen UB en niet meer dan een tas met de ‘bare necessities’: ‘één set kleding, mijn commissie-trui, ondergoed, tandenborstel en een camera. Heerlijk.
De meeste AEGEE’ers die ik ken behoren ook tot de eerste categorie. Natuurlijk hoor je tijdens een excursie wel eens “ik snak weer naar mijn eigen bed”, of “geef mij mijn eigen douche maar”. Uiteindelijk wil het meerendeel het liefst rondzwerven in verre oorden. Ik ken weinig mensen die lid zijn van AEGEE en moeilijk doen over een gymzaal als hotel tijdens een vakantie.
Hoe kan het ook anders dan dat de uitvinders van de romantiek, de Duitsers, hier een woord voor hebben: ‘Fernweh’. Geen verlangen naar thuis, maar een verlangen naar alles wat ver weg is, dat wat niet thuis is. Het beschrijft de wens te willen reizen en daar heen te willen gaan waar alles anders is dan thuis.
Na een heerlijke excursie in Istanbul brak in het vliegtuig terug naar Nederland het zweet mij letterlijk uit toen ik mij realiseerde dat er thuis weer een scriptie op mij wachtte en dat er nog veel meer van mij werd verwacht. Hoe dichter we bij Schiphol kwamen, des te ongemakkelijker ik me voelde. Ik had last van Fernweh en ik wilde het liefst rechtsomkeert maken en zo ver mogelijk weg zijn van alles wat vertrouwd is.
AEGEE is een goede remedie tegen deze vervelende aandoening. Elke maand als mijn stufi en loon binnenkomen is het weer feest. We kunnen weer. Waar liften we heen? Welke stad gaan we bezoeken? Met welke plaatselijke drank gaan we ons dit keer bezatten? Vragen waarvan het antwoord er eigenlijk niet toe doet. Die machtiging wordt toch wel getekend.
Het past dan wel niet in je agenda, en al die deadlines drukken zwaar op je gemoed. Maar daar sta je dan. Met een kartonnen bordje in je hand, duim omhoog en wachtend op die ene vreemdeling die gek genoeg is om twee idioten mee te nemen en een eind verderop weer af te zetten. En met elk tankstation dat je verder komt wordt de last minder en ontspan je meer, wetende dat het niet lang meer zal duren voordat je waar dan ook op een terrasje zit met een biertje in je knuist terwijl je overpeinst waar de volgende excursie heen zou kunnen gaan.
