In mijn eerste jaar bij AEGEE werd me halverwege het jaar duidelijk dat een AEGEE-lidmaatschap geen écht AEGEE-lidmaatschap is als je niet op Summer University gaat. Braaf had ik geholpen bij de Groningse Summer University Campagne; ik had flyers uitgedeeld en het mij zorgvuldig ingeprente promotiepraatje keurig verteld aan iedereen die het wou horen. Op vakantie gaan voor 50 euro per week en met vakantievrienden uit alle hoeken van Europa een land verkennen met lokale AEGEE-studenten als gids: dat moest ik zelf ook gaan proberen!
De volgende vraag is dan: waar ga je in godsnaam heen? Met meer dan 80 SU’s om uit te kiezen ben je wel even bezig! Ik besloot in ieder geval een travel Summer University te kiezen om zo veel mogelijk van een land te zien. De bestemming werd uiteindelijk geen voor de hand liggende vakantiebestemming: Roemenië. Ik had alleen een mysterieus Dracula-beeld bij dit land en verder geen idee; dat leek mij genoeg om mijn keuze te maken (bovendien naderde de inschrijf-deadline). Ik schreef mijn motivatiebrief en een weekje later hoorde ik dat ik was aangenomen; het avontuur kon beginnen!
Via facebook werd ik door Cedric van AEGEE-Utrecht benaderd, die naar dezelfde SU ging en dezelfde vlucht geboekt had. Hij stelde voor om samen te reizen vanaf Nijmegen en daar stemde ik graag mee in. Alleen op reis gaan klinkt wel heel stoer, maar is de eerste keer toch spannend… Op het vliegveld in Weeze kwamen we een jongen met een AEGEE-Bilbao-trui tegen die óók naar dezelfde SU bleek te gaan. Nu begreep ik waarom het zo handig was een AEGEE-trui te hebben en hem ook daadwerkelijk te dragen. Je weet maar nooit waar je een andere AEGEE’er tegen het lijf loopt en het zou een gemiste kans zijn om niet even samen te reizen.
In Boekarest aangekomen was het fellowship inmiddels uitgegroeid tot 6 mensen en het voelde alsof we elkaar al veel langer kenden dan de paar uur op het vliegveld en in het vliegtuig. We werden opgewacht door een ruig uitziende Roemeen met een A4-tje waar nauwelijks leesbaar “AEGEE” op gekrabbeld stond. Het was Petre die ons naar ons eerste onderkomen bracht: een leegstaande kostschool. Daar ontmoetten we de andere twaalf deelnemers en kregen we écht Roemeens eten, met liefde bereid door een van de moeders van de organisatoren.
De volgende zeventien dagen reisden we via kronkelige wegen en met ouderwetse treinen van Boekarest via allerlei kleine stadjes naar Cluj-Napoca, een studentenstad in Roemenië. Door met Roemeense studenten te reizen kwamen we onderweg op veel niet-toeristische plekken waar goed te zien was hoe anders, vaak armoediger, Roemenië was in vergelijking met Nederland.
Overdag bezochten we bezienswaardigheden (in Transilvanië gingen we inderdaad naar het huis van graaf Dracula), waarbij de organizers of bevriende studenten uit andere steden onze gids waren. ’s Nachts gingen we naar gezellige barretjes en (zo werd ons verteld) de hipste clubs van Roemenië, waar strenge kledingvoorschriften golden. We sliepen veel in scholen en soms ook in hotels. De organisers kookten voor ons of we aten in restaurantjes. Voor de European Night kookten alle deelnemers vanzelfsprekend hun nationale gerecht, in ons geval hutspot met heel veel stroopwafels (tip!) en drop (ook een tip als je het leuk vindt gezichten in afschuw te zien vertrekken) en jenever/berenburg (tip, natuurlijk). De European Night was een (niet voor iedereen) memorabele avond; hierna begreep ik in ieder geval wel waarom iedereen er altijd de beste/sterkste verhalen over heeft (die van mij zal ik je besparen).
Cultuurverschillen kwamen direct aan het licht bij de manier van organiseren: als je ergens om 19 uur voor het eten moest zijn kon je er vanuit gaan dat er minstens een uur later gegeten werd en het programma werd meerdere malen plotseling helemaal omgegooid. Het gaf niet, want waar we ook waren en wat we ook deden, met z’n allen vermaakten we ons prima.
Voor een SU waren we met een kleine groep, maar we waren daarom des te hechter. Halverwege kruiste onze Summer University met een andere travel SU, waardoor we opeens met een groep van zestig man thema-feestjes konden vieren. Ik kreeg het gevoel dat het overal stikte van de AEGEE’ers en dat, wanneer ze altijd hun AEGEE-trui aan zouden hebben, ik er overal in Europa elke dag minstens één zou ontmoeten.
Voor ik het wist was de SU alweer afgelopen en moesten we (hier en daar vrij dramatisch) afscheid nemen. Het welbekende “See you somewhere in Europe!” werd – er echt in gelovend – tegen elkaar geroepen.
En het is waar! Van de achttien SU-deelnemers heb ik er al zeven weer een keer ontmoet. De meesten op Agora’s of bij een evenement, bijvoorbeeld in Groningen, en zelf heb ik een SU-vriend een keer opgezocht in Barcelona. Europa is voor mij veel kleiner geworden door op SU te gaan. Alle landen waar ik mensen ken, voelen direct al veel vertrouwder. En, een leuke bijkomstigheid: je houdt er leuke vakantieadresjes aan over! 😉
