Vrijdag 24 april reisden 24 uitverkoren AEGEE-leden af naar het verre Oosten van ons land. Samen zouden zij ruim 177 km vrijwillig rennen, van Nijmegen tot Grolsch-walhalla Enschede. Maandenlang hadden ze getraind: in het Noorderplantsoen, in het Stadspark, of mentaal op de bank met Netflix aan. Dat het zwaar zou worden, hadden ze van geruchten al vernomen, maar niets of niemand had hen kunnen voorbereiden op wat zou gaan komen (misschien buienradar…). Ik was één van die mensen en dit is mijn verhaal…Ik zou mezelf niet bepaald als sportief beschrijven. In een duister verleden had ik gehockeyd, zonder veel succes en met veel blauwe plekken. Toch had ik me op een zekere woensdagavond – na wat goedkope shotjes – laten overhalen. “Het gaat om de feesten en de sfeer, hardlopen is maar een bijzaak,” werd mij verteld en voordat ik het wist stond mijn handtekening onder de machtiging. Hier kwam ik niet meer onderuit. Weken verstreken. Toen verscheen een Facebook-berichtje. Ik had een etappe gekregen: 3,4 kilometer, dat moest te overzien zijn. Toch?
Even voor de losers die veilig thuis zijn gebleven dat weekend: tijdens de Batavierenrace loopt iedereen een afstand. Dit verschilt van de loodzware 3,4 kilometer, tot de easy 10 kilometer. Je hebt mannen- en vrouwenetappes en hoewel je vrouwen wel mag laten lopen op mannenetappes, is het andersom not done. Verder heb je een maximum tijd (dit wist ik niet tot het weekend zelf) en fietst er altijd iemand met je mee. Je hebt steeds fiets/ren duo’s, dus iedereen fietst een keer, voor of na dat hijzelf of zijzelf heeft gelopen. Verder heb je drie groepen lopers en twee herstarts, waarna steeds de eerste loper van de nieuwe groep begint. Duidelijk?
Thuis-thuis werd ik natuurlijk finaal uitgelachen toen ik het heugelijke nieuws vertelde, zeker toen bleek dat mijn ietsjes sportievere zus ook meedeed. Meteen werden er weddenschappen gemaakt en mocht ik sneller zijn op mijn tocht der tochten dan mijn zus, die wat meer kilometers moest rennen, dan zou ik een taart kunnen verdienen.
Opeens was de Batavierenrace niet zomaar een race meer. Zowaar had ik een doel, een missie, een taak in dit leven: ik zou moeten gaan strijden voor de familie-eer, mezelf bewijzen voor de liefde van mijn ouders.
Samen met de andere AEGEE-vrinden gingen we naar het Twentse Schoon dat Enschede heet. Sommigen in een superdeluxe busje, anderen met de vertrouwde NS. Toen de treinreizigers als eerste aankwamen op de campus van Twente University – waar ze zouden gaan kamperen – lachte de zon ons toe. De sfeer op de geïmproviseerde camping was vrolijk en we vonden een prachtig plekje dichtbij de toen nog bijzonder schone Dixies. Dit beloofde veel goeds.
Van thuis-thuis had ik een “ruime” tweepersoonstent meegekregen, wat in werkelijkheid slechts een lepeltje-lepeltje tent was waar, zoals de naam al suggereert, Judith en ik alleen lepeltje-lepeltje konden liggen. Maar dat kon de pret niet drukken en toen de rest van de actievelingen aankwamen, stond ons AEGEE-Groningen kamp in no time. Tijd voor een biertje, een heerlijk bordje zelfgemaakte pastasalade (Dankjewel AcCie!) en het uitlachen van andere teams, die duidelijk meer struggles hadden met hun tenten.
Ondertussen waren de eerste renners, die midden in de nacht zouden gaan rennen, al vertrokken. Ikzelf zou met wat anderen als tweede groep vertrekken, op een christelijker tijdstip (kwart voor vier ’s nachts). Omdat een goede nachtrust het halve werk is, ging groep 2 op tijd zijn of haar tent in, terwijl groep 3, die pas om half tien ’s ochtends moesten vertrekken, nog een biertje opentrok.
Toen de wekker veel te vroeg ging, was het tijd om de hardloopschoenen aan te doen en met de bussen te vertrekken naar het herstartpunt. Daar zouden we groep 1 ontmoeten en ook voor het eerst in het superfancy busje mogen. We zagen Stephan nog over de finish komen. Hij was de laatste renner van groep 1. Onder luid gejuich werd hij opgevangen en werden Govert en Nikki klaar gestoomd om als eerste van groep 2 te gaan rennen en fietsen. Toen – het was inmiddels half zes – werd het eerste doemsignaal des hels afgegeven. De wolken braken open en het regende zoals het in geen jaren meer had geregend. Groep 2 (minus Govert en Nikki) rende (goede warming-up) richting het busje, waar bleek dat het knopje voor de ruitenwisser onvindbaar was. Toen hij uiteindelijk toch wel vindbaar was, knalden we naar het einde van de volgende etappe, waar het volgende duo van start zou gaan.
Ikzelf vormde een dreamteam met Eelke en wij zouden als laatste van onze groep gaan, wat pas rond 11 uur zou zijn. Het weer wisselde ondertussen van heel erg regenachtig naar nog erger regenachtig. Gelukkig was de teamspirit in het busje enorm. Er werd gelachen, geslapen, gegeten en bij de wisselpunten zelf flink aangemoedigd.
Toen was het elf uur. The moment of truth. Voor Eelke dan. Ikzelf zou eerst met haar meefietsen. Al fietsend voelde ik de spanning, de druk, de familie-eer. Sneller dan gehoopt moest ik beginnen met de barre tocht. De weergoden waren even afgeleid, want het was gewoon droog! Ik kon echter alleen maar denken aan het winnen van die taart. Toen ik als een hinde (ja, of olifant) wereldstad Barchem in galoppeerde, verzekerde Eelke me dat de finish na die ene hoek zou zijn. O nee, de volgende hoek dan. Die hoek daarna dan misschien? Na opvallend veel hoeken hoorde ik gejuich. Zou de finish dan toch bestaan? Snakkend naar adem, water en een overwinning zetten mijn benen de soort-van eindsprint in. Te vroeg, misschien. Rennen, rennen, rennen. Over de finish, zoekend naar bekende gezichten. Toen ik uitpufte, drong het langzaam tot mij door. I did it. Nu kon het alleen nog uphill gaan, terwijl dit eigenlijk al best leuk was. Dacht ik, terwijl ik alle signalen voor de Apocalyps negeerde.
Bij de Batavierenrace hoor je als team in het geheel bij de laatste afstand, de eindsprint (van 7,2 kilometer), je laatste renners aan te moedigen. Fris gedoucht en goed gevoederd gingen we naar de eindfinish, op de campus zelf. Helaas had het al een half uur niet meer geregend, en stortte de wolken zich weer leeg op Enschede en op ons. Gelukkig is AEGEE-Groningen niet van suiker en juichten we het hardst van allemaal, zeker toen Judith en Jildert (de twee J’s) als eindsprinters binnenkwamen. Nu hadden we het allemaal gedaan en was het tijd voor feest, bier en pizza. Dacht ik…
Terug bij de tent zag AEGEE-Groningen dat het tijd was voor het derde onderdeel van de triatlon, zwemmen. In ons kamp was een plas – of zeg maar gerust meer – ontstaan. In dat waterspel dreef een tent. Oranje, klein en compact. Saskia’s ouders’ Lepeltje-lepeltjetent was opgezet op het laagste punt, waardoor alles nat was. Saskia’s tas was niet dichtgeritst, waardoor alles nat was. Saskia’s ongeluk had een dieptepunt bereik, waardoor alles… Waardoor Karma nu flink zijn best moet gaan doen om het weer goed te maken met haar.
Had ik dit moeten zien aankomen? De signalen waren er: de regen, de kleine tent… Ook was er opvallend lang niks vreselijks gebeurd, dus was het niet gewoon eens tijd? Gelukkig was onder de AEGEE-afgevaardigden ook een bestuurslid mee, die zelfs op dit doemscenario was voorbereid. Zonder hem was dit hele gebeuren in en in triest geweest. Aad, die tot de Heilige Adrianus de Weetikhoeveelste verklaard mag worden, had niet één, niet twee, maar drie tenten meegenomen die sneller dan het licht opgezet kon worden. Lagen we in ieder geval semidroog.
Nu was het tijd voor een echt Twents feestje, waar hits als “Draai nu rond in je blote kont” (?) ter gehore werden gebracht. Daar werd bekend dat er tenminste een Manders op het podium kwam te staan. Mijn zus was met haar team (de Radboud Universiteit, boe!) eerste in het studentenklassement geworden. De uitsloofster. AEGEE-Groningen was als team ook nummer 1 geworden. Soort van. 301e is een eervolle plek, en in plaats van een gouden beker hadden wij bier. Heb je toch meer aan.
De Batavierenrace. Ondanks of dankzij de natte spullen, modder, de regen en een klein zwemfeestje, was een onvergetelijk leuk en gezellig weekend vol teamspirit. Volgend jaar weer, dan gaan we voor de 300e positie! En dan neem ik géén tent mee…
P.S. De grote vraag is natuurlijk: Heb ik die taart? Het antwoord is: JAZEKER, hij moet alleen nog even geïncasseerd worden bij de ouders.
Onze uitslag staat hier:
https://www.batavierenrace.nl/uitslagen/2015/ploeg/51.html
Foto’s:
https://www.batavierenrace.nl/foto/browse/2015/label/51
