Een diep bord, vies en leeg, staat voor mijn neus op tafel. In het bord liggen één mes en één vork – ook vies. De resten, die spoedig zullen aankoeken, zijn donkergeel van kleur en worden vergezeld door donkergroene vlekjes. Even geleden was dit nog een bord vol met toekomstige maaginhoud: het avondeten – gekookt, gerookt en gestampt door de Hema.
Als voorzitter heb je vele privileges. Niet alleen mag je jouw commissieleden commanderen totdat ze het helemaal zat zijn, ook word je uitgenodigd voor het heuse tweemaal-jaarlijkse voorzittersoverleg. Hier mag jij als voorzitter jouw expertise delen met je collega’s onder het genot van een hapje en een drankje.
Het is een vroege dinsdagavond als we met de meeste voorzitters van AEGEE-Groningen knus (vanwege het gebrek aan tafeloppervlak) aan een lange tafel zitten. Voor mij staat een prachtig plantje, gekweekt in de plastic-fabriek, dat ons doet besluiten de dienbladen toch maar niet op tafel te zetten.
Ik krijg een bord aangereikt van één van mijn collega-voorzitters. Het is een wit diep bord met inhoud. Tegenover mij zie ik hetzelfde bord met soortgelijke inhoud. Waar is mijn bestek? Vergeten. Terwijl ik, ingeklemd door anderen, op probeer te staan van een bankje om messen en vorken te halen, komen er meerdere borden op tafel: nasi-goreng op een plat bord, net als de hamburgers met friet. Mijn bord is diep; dat is ook logisch als je naar de inhoud kijkt.
Ik begin te eten. Hier en daar hoor ik opmerkingen dat het eten wel erg zout is. Deze mening deelde ik nadat ook ik mijn eerste hap had genomen. De populaire Hema-rookworst was sappig, maar inderdaad iets aan de zoute kant. Het deed me denken aan een bepaalde geur, maar welke? Een geur die niets te maken had met eten, maar die je rook bij binnenkomst in een winkel. Maar natuurlijk, als je de Hema binnenkomt ruik je precies hetzelfde als dat je proeft als je de rookworst van de Hema eet. Een beetje apart, maar achteraf gezien totaal niet verrassend.
Een opvallende keus tegenover mij, want, in plaats van het roodbruine hoefijzer op mijn eten, lag daar een gehaktbal die ‘wel prima’ smaakte. Nu wil ik die niet meteen associëren met een lekkere vers-gedraaide keutel, maar het leek er toch verdacht veel op; zeker na het zien van de jus die over de groen-geelgekleurde andijviestamppot heen liep.
De stamppot zelf zag er wel aardig uit. Het was een smeuïg geheel dat iets weg had van een doorweekt opgedroogd klosje mos. Helaas was de andijvie te ver doorgekookt waardoor deze zijn smaak had verloren, dus aan de aardappelen de kans om de algehele smaak naar een waar genotsniveau op te krikken. ‘Gefabriceerd’ of: ‘afkomstig uit een kartonnen pak Maggi kant-en-klaar aardappelpuree’, waren echter de woorden waarmee ik de resterende smaak het best zou kunnen omschrijven.
Wat overblijft van de smaak is dus die geur die je bij binnenkomst van de Hema ruikt: een universele geur die in ieder geval in heel Nederland geroken (maar dus ook sinds kort geproefd) kan worden. En als dit je volstaat, is alles wat rest dat witte diepe bord gevuld met etensresten. Nee, het is geen schimmel. Het was andijviestamppot met rookworst.
