Dit is het eerste échte Europese event voor mij! En om het meteen goed aan te pakken, heb ik dan ook gelijk gekozen voor het 30-jarig jubileum van AEGEE, wat natuurlijk uitbundig gevierd moest worden en wel in de ‘hoofdstad van Europa’: Brussel. Het leek wel een oneindige trip (mede mogelijk gemaakt door de NS), maar we kwamen er. Het was al een opgave om van het station naar het hostel te komen – slechts een paar kilometer- maar lastig voor iemand die niet verder komt dan een paar zinnetjes Frans, want Nederlands of Engels, dat kennen ze daar niet. Na een helse zoektocht naar de bushalte, om vervolgens oneindig lang in een oververhitte bus te zitten, wordt eindelijk de juiste halte omgeroepen. Ik zie al een aantal mensen voor het hostel staan. Stuk voor stuk geweldige mensen, bijeen gebracht in de ‘hoofdstad’ van Europa.
Tussen het zuipen door, moesten er natuurlijk ook andere dingen gedaan worden. Wat voel je je dan belangrijk als je naar het parlement gaat om daar te ‘debatteren’ over de toekomst van de EU en, niet minder belangrijk, ook die van AEGEE. Jezelf mengen tussen die blaaskaken die vechten om de meeste herkenning, heerlijk! Stereotypes worden stuk voor stuk bevestigd: de Duitsers hebben altijd hun mening klaar, de Italianen praten continu met hun handen en de Grieken, tja.. ironisch genoeg kwam juist een Griek met het idee om een basisinkomen voor iedereen in Europa te idealiseren.
Het meest inspirerende vond ik de toespraak van een AEGEE’er uit Moskou. Precies 70 jaar na de capitulatie van Duitsland vertelde zij het verhaal over hoe zwaar haar familie het had in de oorlog. Ze legde uit hoe dit in de toekomst voorkomen zou moeten worden en hoe vooral communicatie, maar ook organisaties als de EU en AEGEE, zo belangrijk zijn op dit gebied.
De tweede avond hebben we eerst vooral de stad verkend en zijn we daarna gaan genieten van de Franse muziek – om de avond af te sluiten door onder een brug de Macarena te dansen. Nadat we het de afgelopen avond een béétje laat hadden gemaakt, zoals elke avond, en last had van chronisch slaaptekort – doordat ik de hele nacht kon genieten van een heel symfonieorkest van het gesnurk van mijn twee Italiaanse kamergenoten -, probeerde ik met moeite de laatste speeches te volgen. Gelukkig was ik niet de enige..
Geweldig, hoe je al die verschillende culturen samen ziet komen in één stad: van Baku tot Barcelona. Het is gewoon fantastisch hoe je zoveel mensen, uit allemaal verschillende landen, leert kennen. Vier dagen doen dan helaas toch echt tekort. Na zo’n evenent komt het ergste altijd als laatste: afscheid nemen. Vol nieuwe indrukken neem je dan uiteindelijk de trein terug naar het altijd mooie Grunn; vol verlangen naar mijn eigen bed.
