Op donderdag 5 maart vertrokken we met een groep van 24 mensen met de ExcurCie naar Istanbul. Ik was eerst een beetje huiverig, omdat er gewaarschuwd was dat het een risicogebied voor aanslagen zou zijn. Gedurende ons verblijf heb ik me echter geen moment onveilig gevoeld. Aangekomen in het hostel bleek dat het een gezellig en knus weekje zou worden, want we sliepen met z’n vierentwintigen op één kamer. Het hostel stond zowat in de achtertuin van de Aya Sophia (voormalige kathedraal en moskee, nu een museum), dus we hadden een prachtig uitzicht hierop vanuit ons dakterras.
De volgende dag bezochten we eerst de Grand Bazaar, een overdekte markt/winkelcentrum waar je allerlei soorten sieraden, tassen, schoenen, tapijten etc. kon kopen. ’s Middags gingen we naar de Basilica Cisterne, een zesde-eeuwse ondergrondse wateropslagplaats, waar om onbekende redenen ook twee zuilen met het hoofd van Medusa stonden, ondersteboven. Ondertussen was me duidelijk geworden dat Istanbul rijk is, zeg maar gerust verzuipt, in de straathonden en –katten. Deze werden goed verzorgd door middel van chippen en castreren door de autoriteiten en gevoerd, zeg maar gerust vetgemest, door de inwoners van Istanbul. Zo hadden we een buurhond, die we liefkozend Fred de Kroket noemden.
Toen we de Aya Sophia bezochten, stond deze half in de steigers. Desondanks vond ik dit één van de gebouwen met het mooiste interieur dat ik in Istanbul heb gezien. Daarna bezochten we de Blauwe Moskee, het andere gebouw met het mooiste interieur. De volgende bezienswaardigheid die op de planning stond waren de muren van Constantinopel. Deze 5m dikke en 12m hoge muren waren op sommige plekken nog intact en waren te bereiken via een trap. Maar we zijn ook met een groepje van het ene deel naar een ander deel geklommen op een héule steile trap. Ook zijn we naar het Topkapipaleis geweest, het paleis van de voormalig Osmaanse sultan, waar het glazuur van je tanden sprong en je ogen pijn deden van alle kleurrijke, tot in minuscuul detail versierde tegeltjes en gouden ornamenten.
Stappen in Istanbul was fantastisch! Ali, de hosteleigenaar, sleepte ons tijdens de pub crawl mee naar kroegen waar het dak zo nu en dan open ging, waar we gratis vlammende shotjes kregen en een.. kampvuur, terwijl we ‘het gras van het Noorderplantsoen’ zongen. Waar we, lopend door de rode zone, vanuit ramen en balkonnetje werden toegezwaaid door transseksuelen. En waar we, zoals altijd, in een taxi terug naar het hostel raceten, alsof we aan het mariokarten waren.
Er valt nog zoveel meer te vertellen. Over het eten en sahlep(!), over de weinige vrouwen die je ziet op straat en de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Over het Aziatische en het Europese deel. Over de boottochten en de Prinseneilanden. Over de musea en nog meer moskeeën. Maar voor nu, laat ik het hierbij.
