Vraag me niet waarom ik Ankara heb uitgekozen voor mijn semester in het buitenland, want ik zou het ook niet weten. Het is in ieder geval hilarisch. Turkije is een land in ontwikkeling, waarin niet alles zo tot in de puntjes is georganiseerd als in Nederland. Hierdoor heb je het gevoel dat alles kan gebeuren, en dat is ongelooflijk fascinerend.
Die hulp was erg fijn, want zonder kennis van de Turkse taal worden de kleinste dingen opeens ontzettend moeilijk. Niemand spreekt Engels, noch de taxichauffeur die je naar de dorm moet brengen, noch de dormreceptionisten of het cafépersoneel. Eerdergenoemde taxichauffeur moest mensen aan de kant van de weg aanspreken om voor ons te vertalen. Het probleem met de dormreceptionisten werd opgelost met Google Translate (dat is werkelijk overal goed voor: je kunt er ook mee inchecken in hotels en een Turkse telefoon kopen).
Verder verandert de overheid de regels elke dag, waardoor het aanvragen van een verblijfsvergunning duizend jaar langer duurt dan je zou hopen. Er komen elke keer weer nieuwe criteria bij, nieuwe documenten om in te leveren en handtekeningen om te zetten (zo moesten we beloven ons niet bij ISIS aan te sluiten). Tot mijn verbazing heb ik tot nu toe nog niet extra hoeven te betalen.
In Ankara komen geen toeristen, dus als er een groep blonde Erasmusstudenten door de stad loopt, is dat altijd interessant. Dan kunnen mensen opeens wel Engels: ‘Hello! Welcome!’ en zelfs Duits: ‘Wunderbar!’ Met name meisjes worden compleet schaamteloos nagestaard. Beeld je bijvoorbeeld een kapper in die achter de etalage van zijn zaak het haar van een klant aan het wassen is, en tegelijkertijd zijn hoofd helemaal meedraait terwijl je voorbijloopt. En dat is slechts een van de honderd scenario’s. Na een tijdje wordt het naast frustrerend gelukkig ook vermakelijk en even ongegeneerd terugstaren is bovendien best leuk.
In Ankara zelf valt niet zo veel te beleven. De stad heeft een pietepeuterig oud centrum bovenop een berg en verder is het tussen 1924 en nu van 35.000 tot 4,5 miljoen inwoners uitgegroeid, dus alles is relatief nieuw en het heeft weinig karakter. Daarnaast stelt het uitgaansleven niet heel veel voor. De Turken geven er de voorkeur aan ’s avonds spelletjes te spelen, te roken en rustig thee te drinken. Drank is relatief duur vanwege de hoge belastingen op alcohol. Ondanks dat is het hier prima vertoeven en is er met de andere Erasmusstudenten altijd wel wat te beleven. Er zijn ook zeker wel clubs, en die zijn fantastisch wanneer ze een goede live band hebben die de onwijs grappige Turkse folkmuziek speelt. Bovendien is Ankara een goede uitvalsbasis voor tripjes in het weekend, aangezien het vrij centraal in het land ligt.
En dat land is prachtig. Het landschap is tamelijk indrukwekkend, met hoge bergen, desolate Mars-landschappen en een prachtige blauwe zee. Het land heeft een rijke geschiedenis en een heleboel kleine stadjes en dorpen met huizen in superschattige Ottomaanse stijl. Het eten, hoewel nogal vet, is heerlijk. De bazaars zijn geweldig, zoals het helemaal volgestouwd staat met prachtige spullen danwel ongelooflijke rotzooi en er aan alle kanten het geschreeuw van de verkopers klinkt. De straten zijn over het algemeen tamelijk lawaaiig, met toeterende auto’s en de oorverdovende oproep van de moskee die vijf keer per dag in alle uithoeken van het land te horen is. En dan heb je nog de muziek, die ik zo verschrikkelijk vind dat het hilarisch wordt.
Over verschrikkelijke muziek gesproken: stiekem mis ik de Ome Ko natuurlijk wel en kan ik niet wachten tot ik weer eens ouderwets kan stappen in Grunn – maar tot die tijd ga ik los op dit soort dingen:
