Op vrijdag 23 maart begon vroeg in de ochtend het liftavontuur van mijn liftpartner Janniek en mij naar Leuven. Tenminste, dat was de bedoeling. Eenmaal aangekomen op het Emmaviaduct hadden we namelijk verwacht begroet te worden door medelifters. Niets was minder waar. Het waren echter niet de mensen die we verwacht hadden. In tegenstelling tot AEGEE-ers werden we begroet door mensen van de Navigators! Even later bleek dat wij niet de enigen waren met het goede idee om naar België te liften. De Navigators gingen namelijk naar Brugge! Supergezellig, maar niet zo handig dat wevoor het grootste gedeelte dezelfde route moesten gaan delen die dag.
Twee uur, een aangeboden lift naar Haren en een bevroren duim later kregen we het eindelijk voor elkaar om te vertrekken. Samen met twee studenten gingen we op weg naar Zwolle! Niet geheel onverwacht en zoals het een echte Groninger student betaamt, was één van de twee ontzettend brak van de avond daarvoor. Eenmaal op het laatste tankstation voor Zwolle aangekomen vonden we redelijk snel iemand die ons naar Utrecht mee wilde nemen. Wij waren ontzettend blij, totdat we de kaart bekeken:tussen Amersfoort en Utrecht is er geen fatsoenlijk tankstation aan de snelweg te vinden. Er was nog één tankstation dat we konden pakken, maar die stond erom bekend dat ze daar geen lifters willen. En ja hoor, we stonden net een paar minuten en we werden al weggejaagd naar de parkeerplaats.Niet veel later werden we vergezeld op de parkeerplaats door Astrid en Arjan.
Gelukkig viel het allemaal nog mee en konden we vlot door naar Gorinchem. Net voor Gorinchem hadden we ook snel weer een lift gevonden met iemand die ons naar Bergen op Zoom kon brengen. Heel fijn dat we een nieuwe lift hadden, maar de route viel achteraf nogal tegen. De enige keuze die we hadden was om afgezet te worden bij een tankstation waar praktisch iedereen naar Zeeland gaat. Om het nog erger te maken was er vanaf dat stuk geen enkel pompstation tot voorbij Antwerpen… Niet bepaald de beste plek om een lift te vinden. Toch, na net uitgestapt te zijn, ontmoetten we daar onze figuurlijke prins op het witte paard. Deze prins was vrachtwagenchauffeur van beroep en zijn ros was een veewagen met daarin oude en zieke melkkoeien die later die dag geslacht gingen worden ergens in België. Hij kon ons gelukkig meenemen tot net voor Mechelen zodat we ook van Antwerpen af zouden zijn!
Alles helemaal mooi, totdat we onderweg staand werden gehouden. Wij natuurlijk in de stress, want ja, je staat daar aan de rand van de snelweg zonder enkele hoop voor een vervangende lift. Nu was het niet de politie, maar een soort van dierenambulance.Er waren vermoedens dat er een paar koeien stonden te bloeden. Heel lief en aardig van die man, maar het bleek dat het maar een paar schrammetjes waren die ze eerder al hadden opgelopen, ze werden niet voor niets geslacht.
Net voor Mechelen werden we opnieuw gestalkt door Arjan en Astrid. Opnieuw waren we ze te slim af en we hadden al weer snel een lift: samen met de meest typische filosofiestudent uit Rotterdam en z’n vader konden we naar Leuven. Na een korte introductie tot ‘stoner rock’ bleek dat hij er zelf ook wat op los lift. Ik denk dat veel AEGEE-ers nog kunnen leren van zijn liftrepertoire. Helaas was de reis al snel voorbij, want we waren aangekomen in Leuven!
