Ik weet het nog heel goed. Bamberg. Het is denk ik een van de leukste herinneringen van 2017. Het was een avontuur om nooit te vergeten. En terwijl ik echt dacht dat Bamberg mijn laatste liftwedstrijd zou zijn, heb ik ondertussen mijn zinnen gezet op de volgende liftwedstrijd. Wat begon als een debacle, eindigde in een onvergetelijke ervaring.
Op 27 oktober 2017 ging mijn wekker rond zeven uur. Helaas was het niet de wekker van mijn telefoon. Het waren de olifantsvoeten van Annelies die door mijn kamer heen aan het stampen waren. Ja, ook voor het liften is het belangrijk dat je op tijd uit bed stapt, je beste kledij aan doet en je gezicht er zo sexy mogelijk uit laat zien. Want dat is het geheim van Annelies en mij. Af en toe gooien we een sexy look naar de autobestuurders in de hoop dat ze ons meenemen.
Rond acht uur/half negen zijn we met onze goedgemutste karakters naar de Emmabrug gelopen om ons aan te sluiten bij de andere koppels. Tot onze schrik stonden de meeste koppels al twee uur te wachten en schoot het nog niet echt op. We zijn toen eerst maar koffie gaan halen bij de Starbucks. En pas toen we de Starbucks uitliepen dacht mijn brein: ‘maar jij houdt toch helemaal niet van koffie?’. En toen was ik echt zo van: ‘Yo, shit dude! Waarom zeg je dit nu pas? What the fuck doe jij met je leven?’ Dus de koffie die ik gehaald had heb ik aan een andere lifter mogen geven. Ik hoop dat diegene er enorm van genoten heeft.
En toen begon de hel. Ik denk dat dit de meest afschuwelijke uren waren van 2017. Zelfs afschuwelijker dan mijn break-up. Wij hadden namelijk het idee om ergens anders te gaan staan. We hoorden dat een ander koppel bij de Hereweg binnen een paar minuten waren opgehaald. Dus dat klonk als muziek in onze oren. Maar toen wij daar stonden kwamen er bijna geen auto’s langs en niemand nam ons mee. Dit was een stom plan, maar toen kwam het volgende plan wat nog stommer was. Er was een voetganger die ons vertelde dat je bij de IKEA moest gaan staan. Daar is de snelweg die richting Duitsland gaat. En ik denk dat dit best wel een goede plek had kunnen zijn als wij niet twee uren aan de verkeerde kant van de weg waren gaan staan. Maar goed, dat is wel een beetje mijn valkuil. Want ik ben best wel van de verkeerde kant. Annelies had in deze situatie beter moeten opletten.
Na ongeveer 4 à 5 uren waren wij nog steeds Groningen niet uit. Ik was mega chagrijnig en wilde eigenlijk weer teruggaan naar mijn studio. Ik was er wel klaar mee. Maar wat maakt Annelies en mij zo’n mooi koppel? Wanneer de een chagrijnig is, is de ander super positief. Dus Annelies ging absoluut niet opgeven en ik moest me maar aanpassen. Wanneer wij weer naar de Emmabrug wilden lopen, kwam er een auto aan die ons mee wilde nemen. Dat vond ik natuurlijk vet kut, want ik wilde eigenlijk naar huis. Maar voor Annelies was dit een groot euforisch moment. Ze sopte nog net niet die auto in. En als je denkt dat het niet nog stommer kan gaan, dat kan het dus wel. We werden door deze meneer afgezet op een rotonde midden op de snelweg in de richting van Winschoten. Ja! Echt! Je hebt weleens van die momenten dat je andermans beslissingen niet begrijpt. Dit was zo een moment. We hebben toen maar een bus gepakt om op een betere plek te kunnen staan en vanaf daar zijn we snel meegenomen richting het prachtige Duitsland.
We stonden eindelijk op de grens. Waar ik me nog steeds niet heel blij of euforisch voelde. Maar we stonden op de grens en we waren eindelijk in beweging. Op het moment dat ik wilde stoppen met het grote Bamberg-avontuur stond er een busje voor ons klaar richting Bremen. Ik weet nog heel goed dat ik best wel wat haat had naar Annelies, omdat zij koste wat kost niet wilde stoppen met liften. Nee, zij was anders van plan om zelf door te gaan.. De mensen van de bus hadden ons, via een hele omweg, afgezet op een pompstation richting Hannover. Dat was superfijn, want het stond helemaal vast in Bremen. We hadden ze bedankt met een AEGEE-sticker en zij vroegen ons nog of wij een berichtje wilde doen als wij op de plek van bestemming waren, niet wetende dat dit pas de volgende dag om 14:00 uur zou zijn. Op het pompstation hebben we een fles wijn gehaald, omdat ik alleen nog door wilde gaan op één voorwaarde: Ik moest drank hebben. Want zonder drank ging ik het niet overleven. Met een fles wijn in onze ene hand en een broodje worst in onze andere zijn we op een bankje gaan zitten en hebben we genoten van het prachtige uitzicht: een uitzicht vol asfalt en auto’s.
We zijn toen vanaf het pompstation meegenomen door een leuke vrouw die ons bij Hannover in de buurt heeft afgezet. Daar zijn we verder gegaan met onze fles wijn om genoeg moed in te drinken voor de rest van de reis. Bij Hannover zijn we ook binnen tien minuten meegenomen met een Poolse man die in Duitsland werkte en weer terug naar Polen ging om vakantie te vieren. We hebben ongeveer drie uur met deze man mee kunnen rijden. Hij had ons afgezet bij Sangerhausen. Op een of andere manier zijn we door andere AEGEE-leden uitgelachen dat we die kant op zijn gegaan, terwijl wij juist op de snelweg stonden die rechtstreeks naar Bamberg ging. Dus bij deze wil ik nog even mededelen dat wij wel wisten wat wij deden. En dat het jammer is dat AEGEE soms zo onsportief kan zijn.
Het was al rond negen uur in de avond en we hadden echt het gevoel dat we het nog zouden gaan redden. We werden super fanatiek en we wilden er echt voor gaan. Maar eerst moesten we nog wat McDonald’s naar binnen werken. Annelies heeft een soort verslaving voor McDonald’s (vandaar ook haar figuur) en ze kon zich niet inhouden. Ik heb nog nooit iemand zoveel kipnuggets naar binnen zien werken. Echt heel goor. Maar na het eten van McDonald’s zijn we weer gaan liften. Ik had een pet op met propellers en Annelies gebruikte de ‘kijk mij eens heel sexy zijn’ strategie. Maar na anderhalf uur kwamen we maar niet weg. En toen was het moment dat we langs automobilisten moesten gaan om te vragen of ze ons mee wilden nemen. Tip voor als je gaat reizen: zorg dat je direct over je schaamte heen stapt en vraag gewoon aan mensen of je mee mag rijden, want dat kan best veel tijd schelen.
Het was rond elf uur toen wij eerst weer naar de McDonald’s zijn gegaan om onze mobiele telefoons op te laden en om warm te worden. Ondertussen had ik een flesje gevuld met Wodka en Rivella zodat we in ieder geval nog een feestje met ons tweeën konden vieren. Want eigenlijk wisten we wel dat het vrij moeilijk was om nog in Bamberg te komen. We moesten immers nog twee uur reizen en met drank op heb je ook niet het gevoel dat je zo lang aan het wachten bent. En je maakt je ook veel minder zorgen over waar je terecht komt. Om half twaalf zijn we met frisse moed mensen gaan aanspreken om ons mee te nemen richting Bamberg. Dit liep alleen niet zoals we hadden verwacht. Want op dat tijdstip zijn de meeste mensen niet zo aardig meer. Zelfs een Nederlander deed eerst alsof hij ons niet verstond of hoorde. En toen wij zeiden: ‘U bent toch ook Nederlands, zoals uw nummerbord aangeeft’, gaf hij een snauw en ging hij weer verder met negeren.
En toen kwamen we op het punt dat we op zoek moesten gaan naar een hotel of hostel. Het was toen ongeveer een uur/ half twee in de nacht. We probeerden hotels te bellen, maar we kregen niemand meer te pakken. Toen zijn wij, op advies van anderen, naar een 24-uurs hotel gegaan vlakbij onze liftplek. Gelukkig waren we half dronken, want op dat moment boeit het je niet meer zoveel wat er gaat gebeuren. We hadden super veel zin om lekker in bed te liggen en om die volgende dag weer verder te gaan liften. Maar toen we bij het hotel aankwamen, was er niemand te bekennen. De deuren waren wel gewoon open, dus wij konden wel naar binnen gaan. Er was een automaat aanwezig waar je jezelf kan laten inchecken, maar deze was defect. Dus wat moesten wij nu? We moesten wel echt slapen, want we werden moe.
We zijn toen in de lobby van het hotel gaan zitten en we hebben daar uiteindelijk nog een uurtje kunnen slapen. Wat natuurlijk super spannend was, want wij hadden echt het gevoel dat we elk moment gepakt konden worden. En we waren bang dat we iets illegaals deden. En geld voor een boete, dat hadden wij niet. Rond kwart voor vijf zijn we het hotel uitgegaan om naar het station te lopen om met de trein naar Bamberg te gaan. Op het moment dat wij het hotel uitliepen, kwam er net een werknemer aangelopen. Het leek alsof diegene ging checken of er mensen in de lobby lagen. Gelukkig waren wij net op tijd weggegaan.
We zijn toen naar het station gelopen van Sangerhausen. We moesten de trein van half zes hebben. We wilden niet meer gaan liften en wilden met het openbaar vervoer naar Bamberg gaan. Het voelde net alsof we in een goedkope horrorfilm zaten. Een super oud station met een raar ingevallen gebouw naast het bankje. Alsof er ieder moment een demo0n uit kon springen.
We hadden uiteindelijk een kaartje gekocht waarmee je voor een kleine prijs door heel Duitsland kan reizen. Op het tweede station moesten wij een uur wachten in de kou. We zijn toen samen tig keren door de gangen heen gelopen, we hebben alle kaarten goed bekeken die er hingen en we gingen in het systeem kijken hoe duur bepaalde kaartjes waren. Na een uur zaten we in een super fijne trein. We moesten daar ongeveer twee uur in zitten, dus we konden eindelijk slapen. Er was zelfs een stopcontact om onze mobieltjes op te laden. Maar toen kwam de conducteur. Hij vroeg of wij onze kaartjes wel goed hadden gelezen. Nee, dat hadden wij niet. Wij mochten alleen met regionale treinen reizen en dit was de verkeerde trein. Onze hoop en blijheid veranderde in enorme teleurstelling. We moesten de eerste halte er alweer uit en daar moesten we weer een uur wachten. En dat niet alleen. Het zou nog ongeveer zeven tot acht uur duren voordat we in Bamberg zouden arriveren. We zijn ongeveer alle richtingen opgegaan met de trein, behalve in de richting van Bamberg. En toen eindelijk om twee uur in de middag zijn we aangekomen in Bamberg. Met vier tot vijf keer overstappen en overal een half uur of een uur wachten.
En daar waren we dan. Twee avonturiers. Die als allerlaatste in Bamberg waren. Niet eens heel moe en wel voldaan. En hoe was Bamberg? Ja, mwooh. Wel oké hoor. Maar na zo een reis, dan boeien al die oude gebouwen mij niet meer. Wel een ontzettend leuke rondleiding door de stad gehad en lekker gegeten. Zou ik er nog een keer heen gaan? Nee. Maar de reis ernaar toe was geweldig en dat zou ik zo weer over doen!
