Oef. Ik kijk naar de datum van vandaag en zie dat het alweer een poos geleden is dat ik terug kwam van mijn Summer University. Dan merk je ineens dat het gewone leven een stuk minder spannend is dan die bubbel.
Maar daar kom ik later wel op terug, het verhaal begon eigenlijk al in de Keiweek van 2015 waar ik mij liet strikken om lid te worden van AEGEE. Natuurlijk wordt het SU-programma daarbij gepromoot en meteen wist ik dat ik dat wilde doen. Het collegejaar liep ten einde en uiteindelijk is dan het moment van de inschrijvingen daar. Je loopt door de SU’s heen en begint je af te vragen of het überhaupt wel iets uit maakt waar je naartoe gaat, omdat het coolste aspect toch zeker de internationaliteit is. Na wat wikken en wegen koos is voor een Travelling Summer University, dwz meerdere steden bezoeken in 1 SU. Supervet natuurlijk, want dan heb je naast internationaliteit ook nog een citytrip! De keus viel uiteindelijk op Porto-Valladolid-Bilbao, wat voor mij normaal gesproken een onmogelijke vakantie zou zijn, omdat ik niet zo’n hittedier dacht te zijn…
Na een half-spannend tijdje, half aangezien ik als ik niet toegelaten werd toch een open call zou doen, waarin ik afwachtte of de organisatie mij spontaan, cool en exciting genoeg inschatte, kreeg ik het verlossende woord dat ik toegelaten was. YES! Snel een zo goedkoop mogelijke vlucht boeken. Dit leverde al aardig wat problemen op, want door een vlucht vanuit Berlijn naar Porto en Bilbao naar Amsterdam deed Ryanair lastig.
11 Juli, dag van vertrek naar Berlijn, de eerste stop. Na 5 minuten in de bus krijg ik het bericht dat ik mijn Propedeuse binnen heb weten te hengelen (applausje voor mezelf) en na een weekje Berlijn vlieg ik op 15 juli naar Porto.
Na een nachtje in een schitterend hostel in Porto begint het programma eindelijk. De organisatie zat ons op een terras naast het meeting point op te wachten en de deelnemers druppelen een voor een binnen. Dan begint het grote socializen, wat in het begin wel een beetje een cultuurshock op kan leveren, zeker als je moe bent. We slepen onze bagage naar de gym een eindje verderop, blazen de luchtbedden op en, zoals een echte AEGEE’er betaamt, maken er een feestje van. Het acclimatiseren aan het slapen in een gymzaal gaat razendsnel en achteraf gezien is het gebrek aan privacy de beste groepsbinding die je je kunt wensen. Het programma in Porto was dusdanig vol dat ik me niet eens kan herinneren wat we allemaal gedaan hebben, maar de hoogtepunten zijn toch zeker het surfen op de Atlantic, #surfdude en #surfdudettes uithangen, de port-wijnkelders en het bijna aan Groningen tippende nachtleven van Porto. Aangezien je in Portugal op straat mag drinken wordt er elke avond een feestje gebouwd op een plein waar ook de Esn/Erasmus kroeg gesetteld is, waarna we met zijn allen naar een van de clubs gaan die Porto te bieden heeft.
Na vijf nachten in Porto pakken we een bus naar een dorpje in spanje waar geen enkel levend mens het bestaan van kende (het staat nog maar met moeite op google maps). Serrada is de volgende stop voor een aantal nachten, maar ik moet zeggen, na de hectiek van Porto is het wel fijn om in een dorpje van 1000 mensen te belanden. Hier had je eindelijk de ruimte om goede gesprekken te voeren, omdat we toch niet naar een club gaan en het feestje zich volledig in de gym afspeelt. Hier heb ik veel mensen beter leren kennen en heb ik toch mijn beste vrienden van de SU gemaakt. In Serrada kregen we ook het eerste echt serieuze element van de SU, een workshop over de doelen en structuur van AEGEE, gevolgd door een verdieping op deze punten. Met mijn vermoeide en brakke hoofd heb ik niet alles meegekregen, maar wat mij toch zeker verbaasde was dat AEGEE op europees niveau ontzettend veel doet met jeugdwerkloosheid, Europese integratie en gender-equality. Er zijn verscheidene ‘…-Interest Groups’ en projecten om de doelen die in het Strategic Plan vastgelegd zijn te bereiken.
Maar goed, het serieuze deel zat er voor een paar dagen weer op en we verkasten naar de volgende stop: Valladolid. Boem 36 graden in je gezicht… Hoewel de organisatie van AEGEE-Valladolid ten opzichte van die van Porto aardig wat problemen had heb ik hier een geweldige tijd met de groep gehad en zijn we, juist door de organisatorische problemen, een hechtere groep geworden.
Ik zie dat ik al een lang stuk geschreven heb en nog niet eens tot de laatste stop toegekomen ben, maar dit vind ik ook wel typerend voor mijn reis. Ik heb in die 16 dagen herinneringen gemaakt om een jaar te vullen en ik kan oprecht zeggen dat dit de beste zomer van mijn leven so far was! Je maakt zo veel mee en ik heb vrienden gemaakt door heel Europa, waar ik altijd terecht kan.
Nu ik weer thuis ben en dit stuk schrijf is het gewone leven ook wel erg confronterend. Het voelt saai en leeg, maar toch voel ik me voldaan. De Post-SU-Depressie gaat wel weer over en de herinneringen blijven. Thanks AEGEE, voor de beste zomer van m’n leven!
