Het eerste groepje, bestaande uit Laura, Karen en Astrid, vertrok als eerste richting het gemoedelijke Brabant, waarvandaan het barbievliegtuig vertrekken zou. Daar, na een halve wereldreis van 4(!) uur met de trein, wachtte Annemijn met heerlijke pompoensoep. De trein- en busreis was een hele ervaring met daarin 3 hoogtepunten. In willekeurige volgorde zijn dit het geboortedorp van Vincent van Gogh (Nuenen), de Bavariafabriek én de bocht waarachter het dorp ligt waar Guus Meeuwis vandaan komt! Deze groep had het waarschijnlijk wel het meest luxe voor elkaar. Iedereen had een gewoon bed en de papa-taxi met bestemming Eindhoven airport was inbegrepen. Brabantse gezelligheid werd hier zeker in de praktijk gebracht.Ook de groep die in Den Bosch sliep had het goed voor elkaar. Na enige vertraging met de trein wachtten in Den Bosch Robin en Melanie met officieel de lekkerste Bossche bollen van het hele land. In Eindhoven wachten Luc en Maikel, als zeer gewaardeerde hosts, op de rest van de groep. Zij namen hun logees gezellig mee naar een pubquiz.
En alsof Brabant nog niet genoeg was, vertrokken we op zaterdag toch echt naar Skopje. Ondanks het vroege vertrek van de AEGEE’ers vanuit Den Bosch om 6.15 vond de buschauffeur het niet schappelijk om op hen te wachten. Eenmaal op het vliegveld volgde nog veel gehannes met het passen, meten en bijbetalen voor koffers, maar iedereen zat gelukkig op tijd in het vliegtuig.
Drie uur later en lichtelijk verkreukeld stapten we het fluorescerend roze vliegtuig uit. De nationale outfit leek te bestaan uit een trainingspak en we waanden ons zodoende spontaan in het pittoreske Hollandse Helmond (het afvoerputje van Brabant). Bij het spotten van deze chillpakken stond de teller na een korte busreis al op 53. Na een verfrissende wandeltocht kwamen we aan bij het hostel in après-ski stijl. De altijd gezellige eetkamer was gesitueerd in de Macedonische buitenlucht, inclusief een douchegordijn als tafelkleed. Uitgerust met bioscoopstoelen waren we van alle gemakken voorzien. Over het verdere interieur was men over het algemeen ook tevreden en dan vooral op het gebied van creativiteit: waar diende het kwarkbakje op de geiser voor? En zou dat stukje tape de stoel écht intact houden?
Ondertussen was het al 14:00 uur dus was iedereen uitgehongerd. Snel ging de commissie op pad naar een supermarkt. Vertwijfeld gekeken ze naar een klein modderig paadje en vroegen ze zich af of je aan het eind van dit steegje wel echt een supermarkt zou vinden. Maar er was zo heus een supermarkt met brood, vlees en eekhoorntjespasta.
Toen de lunch was verorberd reisde de groep af naar het stadscentrum. Na een tocht door grijs, grauw, rot en verroest kwam het verlichte centrum als een welkome verrassing. De spreuk ‘Skopje, super pauper’ werd hier veranderd in ‘Skopje, gewoon pauper’. Hier, in de schaduw van Alexander de Grote, lieten de Macedoniërs zien hoe stijlbewust ze wel niet zijn. Toeristische trekpleisters als het fort, de stenen brug en de Bazaar ontsprongen de uitspraak ‘stuk of nep’. De lantaarntjes en beelden langs de rivier verzorgden een sfeer die helaas door de anti- hangjongerenpiep niet werd ondersteund. Gelukkig had de uitstraling van de stad wel een positieve uitwerking op de ambiance in de groep.
Het werd al vroeg donker en na een lange dag was het wel tijd voor een heerlijk diner op eenterrasje. Straatkatten, -honden en –kinderen knabbelden gemoedelijk op onze tassen en tenen. De Chinese keuken werd ons hier duidelijker. Het land van vlees en kaas werd hier eveneens helder (‘In Macedonië, het land van vlees en kaas’, vervolg op ‘Skopje, gewoon pauper’). Wel moet er vermeld worden dat er aan de vitaminen was gedacht: een plakje wortel én komkommer moeten niet worden onderschat. Kebab is hier opgeëist tot nationaal gerecht, wel in de vorm van worstjes. Na het eten ging een cluppie naar een Turkse grot, voor een after-diner waterpijp. In tegenstelling tot de kachel, -‘can you turn down the kachel?’- wisten ze er alleen niet goed hoe ze een waterpijp aan moesten krijgen. De sombrero verzorgde bescherming tegen het lekkende plafond.
’s Avonds gingen we gezellig op pad naar AEGEE-Skopje, door het grote (en ook zeer gezellige) aandeel nieuwe leden was iedereen op tijd bij het beeld van Alexander de Grote op zijn paard. Het plaatsen van standbeelden met mannen op paarden leek een nationale sport. Zoals een van de leden vol overtuiging stelde: “Een standbeeld zonder paard, is als een vrouw zonder vagina”. Na een halfuur wandelen langs mooie waterloze fonteinen en brandende vlammetjes kwamen we eindelijk aan bij een hostel waar we AEGEE-Skopje zouden ontmoeten. Helaas was de groep te groot en dit had tot gevolg dat we ons eigen plan moesten trekken. Dit was echter geen probleem in een stad waar de cocktails maar €2,- zijn. We hebben over het algemeen erg genoten van het culinair toegankelijke Skopje. De kaasdip en de warme chocolade lavacake zullen we altijd een warm hart toedragen en het Pavlov-effect zal wellicht optreden als we weer een powerballad op de radio horen.
Ook het stapleven in Skopje werd getest. Op zaterdag kreeg een select groepje het voor elkaar om, arm in arm met wat Macedoniërs, een Oostblokwaardige club in te wandelen. De lokale dames, compleet met kunstmatig blond haar, waren schaars gekleed en de mannen observeerden het hele gebeuren vanaf de zijlijn. De dansvloer werd in tegenstelling tot in Nederland vooral geoccupeerd door statafels, maar dit belemmerde ons niet om onze flitsende dansmoves te tonen aan de uitdrukkingsloze gasten. En het trok bekijks! Al snel werden we vergezeld door 3 enthousiaste Turks/Macedonische mannen die wel erg flexibel waren.
We zijn erg daarnaast ook verantwoord bezig geweest op cultureel vlak. Op zondag bezochten we namelijk de dierentuin, waar de konijnen je om de oren vlogen. Qua beveiliging en grootte van de dierenverblijven kunnen de Macedoniërs nog het een en ander leren. Verrassend was dat slechts de relatief ongevaarlijke herten probeerden het verblijf naast hun te bereiken en dat de, meer gevaarlijke, nijlpaarden eigenlijk wel vrede hadden met hun knullig afgebakende thuisbasis. Deze nijlpaarden werden in de AEGEE- volksmond, al dan niet gekscherend, neelpaarden genoemd: vernoemd naar een van onze reisleidsters. Opper-reisleidster Willemien merkte op dat het achterwerk van de beren erg leek op de onesiekont, die de ExcurCie in hun onesietenue maar al te bekend is. De middag sloten we af met een enerverend bezoek aan het museum over de nationale geschiedenis. De gids was niet de meest enthousiaste man op de wereld, maar zijn vrij monotone manier van vertellen had wel een rustgevende uitwerking op de groep. Zijn twijfelachtige voorkomen viel in het niet bij de mooie schilderijen, het gebouw en het nette en goed verzorgde decor. Zo was er een muur vol schopjes en een muzikaal plafond. Daarnaast vermaakten enkelen van ons zich met het spotten van poppen zónder snorren. Deze waren zoals verwacht de tellen op één hand.
Op de vroege maandagochtend reisden we per retrobus naar de afgelegen Matka kloof, die al snel bestempeld werd tot kwataklakamaka *eendgeluid* kloof. Na uit de bus gezet te worden verkeerden we de eerste 10 minuten in verwarde staat. Maar geen nood aan de man, na een moment van bezinning vervolgden we onze weg naar het dichtstbijzijnde restaurant om daar van het mooie uitzicht en culinaire hoogstandjes te genieten. Het eten kon ook de goedkeuring van de katten wegdragen, hoewel de spinaziesalade met crème fraîche geen optimale beoordeling behaalde. De katten genoten overigens ook erg van het brood in onze tassen en snoepten hier en daar ook een hapje tas mee. Het was een unieke ervaring om het meer te bevaren met twee mooie bootjes (Titanic Stijl) en onze gids kon ook enthousiast vertellen in de grot. Neel had zelfs de unieke kans een vleermuis te aaien. Zo doe je nog eens wat met AEGEE! Nadat we ook een blik hadden geworpen op het fort en het prachtige uitzicht had iedereen wel weer trek gekregen. De dag sloten we af met een heerlijk diner in de stad. Het restaurant werd goed beargumenteerrd ‘de hemel’ genoemd. Zoals het echte studenten betaamt kozen we, lekker elitair, voor de taxi richting ons hostel. Eenmaal ‘thuis’ stonden we voor een lastig dilemma: een korte powernap, of wat spelletjes voordat we onze koffers weer zouden pakken om richting het vliegveld te gaan. En zo geschiedde het: om klokslag 2 uur stond de groep klaar voor het laatste avontuur: veilig en wel in Nederland geraken. En tot onze vreugde kunnen we melden dat het gelukt is: de een wat fitter dan de ander, maar ach wat geeft het?
Al met al kijken we terug op een geslaagd en gezellig weekend waar de banden versterkt werden en het bier en de cocktails rijkelijk vloeiden. De ExcurCie had haar zaakjes goed op orde en dit stemt ons positief voor de volgende reis!
Annemijn, Willemien en Astrid
